Αυτοί που επιθυμούν να έχουν δίκιο

 ⇒ Στην προτελευταία μου ανάρτηση – με αφορμή τον σύμφωνα με τους δικαστές του Συμβουλίου της  Επικρατείας (ΣτΕ) αντισυνταγματικό πλέον νόμο με τον οποίο έγιναν οι κρίσεις των διευθυντών των σχολείων το 2015 – διαπίστωνα ότι στην πατρίδα μας υπάρχει, για να το πω εδώ με άλλα λόγια, έλλειμμα δημοκρατίας και περίσσευμα επιβολής προς τους άλλους, όχι μόνον εντός του γνωστού φασιστικοναζιστικού χώρου. Το “ηθικό πλεονέκτημά” σου (αν υπάρχει ολότελα) δεν το διατυμπανίζεις ως κεκτημένο ούτε το περιφέρεις δίκην δίσκου αλλά αφήνεις τους άλλους να το γνωρίσουν στην πράξη – για να σου το αναγνωρίσουν δικαιωματικά στο τέλος. Εν προκειμένω, το πρωθυπουργικό πάλαι ποτέ σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» προδίδει με το χειρότερο τρόπο την απειλητικότερη δυνατή εξουσιαστική νοοτροπία περί κοινωνικής δικαιοσύνης εν ονόματι της ιδιωτικής λογικής. Η ισότητα και η αξιοκρατία όμως μένουν τότε ένα γράμμα κενό, δυστυχούσες μεταξύ της ημιμαθούς απόρριψης του παρελθόντος των “κακών άλλων” και της εύκολης δικαιολογίας για κάθε ανεκπλήρωτή σου υπόσχεση. Ημιμάθεια τελικά ή πλήρης αμάθεια; Αντιγράφω από τον αδαή δάσκαλο του Ζακ Ρανσιέρ:

«Συνεπώς δεν αναρωτιόμαστε καθόλου για το ποιοι θα ήταν οι νόμοι των συνετών, οι δικαστές, τα κοινοβούλια και τα δικαστήριά τους. Ο άνθρωπος που υπακούει στη λογική δεν έχει ανάγκη ούτε νόμους ούτε δικαστές. Ήδη οι Στωικοί το γνώριζαν: η αρετή που γνωρίζει τον εαυτό της, η αρετή της αυτογνωσίας είναι η καθοδηγητική δύναμη όλων των άλλων αρετών. Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι αυτή η λογική δεν είναι προνόμιο των συνετών. Δεν υπάρχουν παράφρονες εκτός από αυτούς που υποστηρίζουν την ανισότητα και την κυριαρχία, αυτούς που επιθυμούν να έχουν δίκιο. Η λογική αρχίζει εκεί που σταματούν οι λόγοι που συγκροτήθηκαν με σκοπό να έχουν δίκιο, αρχίζει εκεί που αναγνωρίζεται ισότητα: δεν πρόκειται για ισότητα θεσπισμένη από το νόμο ή με τη βία, ούτε για ισότητα που γίνεται παθητικά δεκτή, αλλά για την ισότητα στην πράξη, που επιβεβαιώνεται σε κάθε βήμα των περιπατητών – οι οποίοι στη συνεχή τους προσήλωση στον εαυτό τους και στην ακατάπαυστη περιστροφή τους γύρω από την αλήθεια – βρίσκουν τις κατάλληλες φράσεις για να γίνουν κατανοητοί από τους άλλους.»

[Ζακ Ρανσιέρ, Ο αδαής δάσκαλος· πέντε μαθήματα πνευματικής χειραφέτησης, μτφρ. Δάφνη Μπουνάνου, εκδόσεις Νήσος 2008, σ. 68]

Δημοσιεύθηκε στην Uncategorized και χαρακτηρίσθηκε , , , . Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.

Απάντηση