Μα δεν μπορεί, κάποιος θα μας φέρει κάτι.

Ας πούμε ότι είσαι Δικαστικός Αντιπρόσωπος, Γραμματέας, Μέλος της Εφορευτικής Επιτροπής και έχεις στηθεί από τις έξι η ώρα το πρωί -κατακαλόκαιρο και ζέστη- για τις τελευταίες προετοιμασίες της ψηφοφορίας στο τάδε εκλογικό κέντρο. Δέχεσαι τους «πελάτες» σου για τη γιορτή της δημοκρατίας μέχρι τις επτά το απόγευμα, και μάλιστα χωρίς διακοπή, κατά το πρόγραμμα του καθενός.

Άλλοι προσέρχονται πριν το φαγητό, άλλοι μετά, άλλοι πριν ή μετά τον καφέ ή εν πάση περιπτώσει έχουν φροντίσει τη δίψα τους. Περνά η ώρα, έρχεται το μεσημέρι. Αρχίζεις σιγά σιγά να πεινάς, να διψάς, να θέλεις βρε αδελφέ μου έναν καφέ για να στανιάρεις, ώστε να μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου χωρίς λάθη. Και αρχίζει η πιο «τρελή» σου φαντασία να παρηγορεί το αισιόδοξο στομάχι: Μα δεν μπορεί, κάποιος θα μας φέρει κάτι. Υπάρχει ο Δήμαρχος, είναι και οι δημοτικοί Σύμβουλοι, ένας καλός Σαμαρείτης τέλος πάντων.

Περιμένεις μάταια. Η φαντασία σου αποδεικνύεται σκέτη φαντασίωση. Εκεί που είσαι, δεν υπάρχει κανένας Δήμαρχος να συμπεριφερθεί με πνεύμα ανθρωπιάς και φιλοξενίας. Εάν είναι μάλιστα και απερχόμενος, πού μυαλό για τέτοια προωθητικά πράγματα. Αγένεια και χωριατιά. Παραγγέλλεις πίτσες, νερά και καφέ από μόνος σου, γιατί πρέπει να τη βγάλεις καθαρή με τις πολλές ώρες της καταμέτρησης, αφού κλείσουν οι κάλπες.

Δυστυχώς, αγαπητοί ψηφοφόροι, η παραπάνω εικόνα, όπως την περιέγραψα, ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα και όχι μόνον της φιλόξενης Κρήτης. Έχω άμεση και συγκεκριμένη πληροφόρηση για όσα λέω. Γνωρίζω όμως ότι υπάρχουν και Δήμοι, όπως ο της Νέας Σμύρνης, που μεριμνούν σχετικά. Εξαίρεση. Μπράβο τους. Κάποιοι άλλοι έχουν άλλες έγνοιες.

Δημοσιεύθηκε στην Uncategorized. Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.

Απάντηση