Να αφεθούν οι άνθρωποι στον τόπο τους

Εισηγήσεις επί εισηγήσεων, προτάσεις επί προτάσεων, ευαισθησίες επί ευαισθησιών βρίσκει κανείς διάσπαρτες ως προς το τι πρέπει να κάνει η χώρα μας για το θέμα του μεταναστευτικού και προσφυγικού. Ενώ όμως ο κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι κανένας δεν εγκαταλείπει τη χώρα του για να μπει σε επικίνδυνες περιπέτειες, παρά μόνον εάν ελπίζει ότι αυτά που θα βιώσει φεύγοντας θα είναι καλύτερα από αυτά που έχει ήδη ζήσει, δεν βλέπω να αναπτύσσεται καμία κυρίαρχη τάση που να θέτει το ζήτημα στη θεμελιώδη βάση του. Πόσες διαδηλώσεις έχουν γίνει στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη εναντίον εκείνων των συγκεκριμένων κατ’ όνομα, όχι αόριστα, μηχανών του πολέμου με αίτημα ένα και μοναδικό: να αφεθούν οι δυστυχείς άνθρωποι στην ησυχία τους, ώστε να μπορέσουν να ξαναχτίσουν στον τόπο τους τη ζωή τους από την αρχή; Θέλει κατάθεση ψυχής. Αυτή θα ήταν μία σοβαρή πρόταση λύσης, αυτό θα ήταν ανθρωπισμός. Ρομαντισμός ίσως, γιατί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν μαζικές και βίαιες μετακινήσεις λόγω πολέμων. Ρομαντισμός αγιάτρευτος, σε έναν κόσμο που έχει πάρει διαζύγιο από τον διανθρώπινο πολιτισμό πέραν του ατόμου και της ομάδας και ξέρει να θεωρητικολογεί εκ του ασφαλούς. Διαφορετικά, είναι σαν να έχουμε κόσμο που υποχρεώνεται να πηδά από την ταράτσα για να σωθεί και εμείς θεωρούμε ως λύση (και προσώρας καλά κάνουμε) τα προστατευτικά μαξιλάρια, αντί να στραφούμε εναντίον αυτού που σπρώχνει προς το κενό. Πόσο να αντέξουν τα μαξιλάρια;