«Να πάρουμε τις ζωές μας πίσω»

«Να πάρουμε τις ζωές μας πίσω», ακούω και ξανακούω από τους πάντες. Ενώ όμως καταλαβαίνω πολύ καλά, τι εννοείται -οικονομία, κοινωνική ζωή, εκπαίδευση, τέχνη, αθλητισμός, ταξίδια…- δεν μου αρέσει καθόλου ως έκφραση. Για σταθείτε δηλαδή βρε παιδιά. Θα επιστρέψουν στη ζωή πίσω οι «ζωές» των χιλιάδων συνανθρώπων μας που χάθηκαν; Τι να σκέφτονται οι συγγενείς και φίλοι τους; Είμαστε μήπως τώρα οι υπόλοιποι ζωντανοί χωρίς ζωή; Ποιος μας πήρε τη ζωή μας; Ποιο περιεχόμενο δίνεται στη ζωή; Υπάρχουν βαθμοί ζωής, πού και πώς; Τι είναι τα δύσκολα και τι τα εύκολα στη ζωή; Είχαμε κερδίσει πριν τη ζωή και τώρα τη χάσαμε; Υπήρχε πριν «η ζωή μας» και τώρα δεν υπάρχει; Τι είναι η ζωή στην σκέψη και στην προσδοκία του ανθρώπου; Εάν με το τέλος της πανδημίας «πάρουμε τις ζωές μας πίσω», θα κατανοήσουμε άραγε κάτι παραπάνω από το τι είναι τελικά ζωή και τι σημαίνει να ζεις; Μήπως η ζωή είναι αλλού και αλλιώς; Είπαμε, καταλαβαίνω το νόημα αλλά προφανώς τα ερωτήματα συνεχίζονται εις το διηνεκές κατά βούλησιν.