-
Πρόσφατα άρθρα
Πρόσφατα σχόλια
- Κώστας N. Κωνσταντίνου στο Αλλοίωση και φθορά στην Τράπεζα Θεμάτων
- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΙΦΝΙΑΔΟΥ στο Αλλοίωση και φθορά στην Τράπεζα Θεμάτων
- Επισκέπτης στο Τώρα που ανακατεύτηκε η τράπουλα, όλοι τρέχουν και δεν προλαβαίνουν
- Κώστας N. Κωνσταντίνου στο Τώρα που ανακατεύτηκε η τράπουλα, όλοι τρέχουν και δεν προλαβαίνουν
- Επισκέπτης στο Τώρα που ανακατεύτηκε η τράπουλα, όλοι τρέχουν και δεν προλαβαίνουν
- Επισκέπτης στο Τζαμί η Αγια Σοφιά
- M στο Ας διδάσκουμε απαντήσεις λοιπόν!
Ετικέτες
- Αιγαίο
- Ελλάδα
- Ελληνισμός
- Ευρώπη
- Θράκη
- Ιστορία
- Κύπρος
- Λύκειο
- Μικρασία
- ΝΔ
- ΟΛΜΕ
- ΠΑΣΟΚ
- Παιδεία
- Πολυτεχνείο
- ΣΥΡΙΖΑ
- Τουρκία
- Φίλης
- Χριστούγεννα
- αλληλεγγύη
- αξιοκρατία
- αξιολόγηση
- γεωπολιτική
- γιαγιά
- γλώσσα
- δημοκρατία
- δημοσιογράφοι
- δημοψήφισμα
- εκπαίδευση
- εξετάσεις
- εξουσία
- ηθική
- καταλήψεις
- κοινωνία
- κυβέρνηση
- λαϊκισμός
- μετανάστες
- μνημόνιο
- μόδα
- πατρίδα
- προπαγάνδα
- πρόσφυγες
- σχολείο
- σύνταγμα
- φιλοσοφία
- ψέμα
Αναζήτηση
Select your language
Snowman – Χιονάνθρωπος
Τα έντονα συναισθήματα, με τις όμορφες αναμνήσεις των πιο απλών πραγμάτων, μπορεί να σε πετύχουν στη στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις. Σήμερα ανακάλυψα κάτι που με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι το είχα κατά νουν για τριάντα περίπου χρόνια, αλλά δεν έτυχε να το ξαναβρώ. Ναι, μπορεί να μην προσπάθησα κιόλας.
Πρέπει να ήταν η μεγάλη μας κόρη πέντε με έξι χρονών. Για να κοιμηθεί, ως καλός πατέρας συνήθιζα να την παίρνω αγκαλιά -όπως και τη μικρότερη αδελφή της αργότερα- λέγοντάς της μακρόσυρτα αυτοσχέδια παραμύθια, έχοντας πάντα κατά νουν να της καλλιεργήσω τη γλωσσική, περιγραφική ικανότητα. Άλλωστε, τα εβδομαδιαία τεύχη του Μίκυ Μάους της Παρασκευής δεν έφταναν. Συχνά θα έπρεπε μάλιστα να δικαιολογηθώ στον περιπτερά (στις Μοίρες της Μεσαράς, όπου μέναμε τότε νεοδιόριστοι) ότι δεν ήταν (και) για μένα. Έλεγα όμως ψέματα! Από την άλλη, η αγκαλιά του Μορφέα δεν φαίνεται να συμβιβαζόταν ποσώς μόνο με τις περιπέτειες του «Κοφτεροδόντη», όπως τον ονόμαζα, και Γοργοπόδαρου λαγού. Ο άτεγκτος έλεγχος των κοριτσιών μου, μου υπενθύμιζε ότι την ιστορία την είχαμε ξαναπεί – πριν με πάρει εμένα πρώτα ο ύπνος…
Το ξαναπιάνω από την αρχή. Έχει σημασία να πω ότι πάντα μου άρεσαν (και σήμερα) τα κλασικά κινούμενα σχέδια. Ήταν λοιπόν ένα πρωί τότε, όταν ανοίγοντας την τηλεόραση έπεσα πάνω σε μια τέτοια ταινία. Με εντυπωσίασε αμέσως η γλυκιά, χαλαρωτική, ευγενική και αθώα μουσική της, όπως επένδυε μαγευτικά την πτήση, μέσα στο χιόνι και ψηλά στον αέρα πάνω από ολόλευκα τοπία, ενός συμπαθέστατου χιονάνθρωπου, που κρατούσε από το χέρι ένα χαρούμενο παιδί. Μινιμαλιστικά τα σκίτσα, γεμάτα απλότητα και ανθρωπιά («πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος», που λέει και ο ποιητής). Γοητεύτηκα. Η φλασιά μού ήρθε αμέσως ευπρόσδεκτη, όπως στο κεφάλι του Κύρου Γρανάζη. Να ένα ωραίο μοτίβο για τα παραμύθια μου, είπα. Έτσι λοιπόν, το παραμυθένιο μας μενού εμπλουτίστηκε δεόντως με ιπτάμενους ανθρώπους και νεράιδες που έκοβαν ατελείωτες βόλτες πάνω από μυστηριώδη δάση, βουνά και λίμνες, πάνω από μεγάλες πόλεις, συνοικίες και γραφικά χωριά. Έψαχναν να βρουν φίλους, αναζητούσαν μπάλες που έτρεχαν ασταμάτητα, παιχνίδια που χάθηκαν, ζωάκια που έπαιζαν κρυφτό – πριν το απαραίτητο χάπι εντ. Όλα αυτά, ο παραμυθάς θα έπρεπε να τα συνταιριάσει σε μία σπονδυλωτή γλωσσική αφήγηση εικονοπλασίας. Δεν γνωρίζω, εάν τα κατάφερνα. Ξέρω όμως ότι οι ιστορίες μου ήταν έκτοτε, μετά την παιδική ταινία, πάντα διαφορετικές – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Ε, το τραγουδάκι (τραγουδάρα, για την ακρίβεια) το ξανάκουσα σήμερα πρωί, πάλι από τηλεοράσεως! Το Walking in the Air: «Περπατάμε στον αέρα, στον φεγγαρόφωτο ουρανό κολυμπάμε, μακριά από κάτω οι άνθρωποι κοιμούνται καθώς πετάμε, …, πέρα από τον κόσμο, τα χωριά περνούν σαν δέντρα, τα ποτάμια και οι λόφοι, τα δάση και τα ρέματα, …». Το αγγλικό πρωτότυπο σε πέντε στροφές, με ομοιοκαταληξία δεύτερου και τρίτου στίχου (από το 15 λεπτό). Είναι από την παιδική ταινία μικρού μήκους, εικοσιπέντε λεπτών, παραγωγής Ηνωμένου Βασιλείου (1982) «O Χιονάνθρωπος» (The Snowman). Ένα παραμύθι χωρίς λόγια: Παραμονή Χριστουγέννων και το χιόνι πέφτει πυκνό. Ο Τζέιμς ξυπνά και τρέχει να παίξει, φτιάχνει έναν μεγάλο χιονάνθρωπο. Τα μεσάνυχτα ο Χιονάνθρωπος ζωντανεύει. Ο Τζέιμς είναι ενθουσιασμένος, οι δυο τους παίζουν, κάνουν βόλτα στο δάσος, μέχρι που ο Χιονάνθρωπος βλέπει σε μια φωτογραφία ένα τοπίο από τον Αρκτικό Κύκλο. Πρέπει οπωσδήποτε να πάει εκεί. Παίρνει τον Τζέιμς από το χέρι και πετούν μέχρι να συναντήσουν το Βόρειο Σέλας και να προσγειωθούν στη γη του Άι-βασίλη. Η υπέροχη μουσική είναι του Χάουαρντ Μπλέικ. Το 1983 η ταινία κέρδισε το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας ως το καλύτερο παιδικό πρόγραμμα της χρονιάς.
Όπως καταλαβαίνετε, γιορτές έχουμε εν μέσω πανδημίας, λείπουν και σε μας τα κορίτσια μας. Το καινούργιο παραμύθι, τους το έχω πάντως έτοιμο.
Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized
Ετικέτες: γιορτές, κορίτσια, μουσική, παραμύθι, χιονάνθρωπος
Σχολιάστε
Περί εμβολίου, κροκοδείλων και ζώων
Εφημερίδα Πατρίς, 22/12/20
Η λέξη «εμβόλιον», από όσο μπόρεσα να ανιχνεύσω εμφανίζεται στο γραπτό λόγο για πρώτη φορά στην Ιστορική Βιβλιοθήκη του Διόδωρου Σικελιώτη (περίπου 80-20 π.Χ.). Στον πρώτο τόμο (που αναφέρεται στους μύθους, στους βασιλείς και στα έθιμα των Αιγυπτίων) ξεχωρίζει από τα ζώα του Νείλου (κεφ. 35) τον κροκόδειλο: «ἐθηρεύετο δὲ ταῦτα τὰ ζῷα τὸ μὲν παλαιὸν ὑπὸ τῶν Αἰγυπτίων ἀγκίστροις ἔχουσιν ἐπιδεδελεασμένας ὑείας σάρκας, ὕστερον δὲ ποτὲ μὲν δικτύοις παχέσιν ὡσπερεί τινες ἰχθῦς, ποτὲ δ᾽ ἐμβολίοις σιδηροῖς ἐκ τῶν ἀκάτων τυπτόμενα συνεχῶς εἰς τὴν κεφαλήν». Κυνηγούσαν λοιπόν σε παλαιότερους καιρούς οι Αιγύπτιοι αυτά τα ζώα με αγκίστρια δολωμένα με χοιρινό κρέας, αλλά από τότε χρησιμοποιούσαν άλλοτε χοντρά δίχτυα, όπως έκαναν για κάποια ψάρια, και άλλοτε σιδερένια ακόντια (ἐμβολίοις σιδηροῖς), τα οποία έριχναν από τις βάρκες, κτυπώντας τους κροκόδειλους συνέχεια στο κεφάλι.
Επομένως, το «εμβόλιον» (ως υποκοριστικό του «έμβολον») δήλωνε την ενέργεια της ρίψεως (βάλλω, βολή) αιχμηρού αντικειμένου για να εισέλθει (εν) κάπου, καθώς και το ίδιο το αντικείμενο. Από το Ονομαστικόν του Πολυδεύκη (2ος αιώνας μ.Χ.) μαθαίνουμε για τα εμφυτεύματα ότι «πάντα δὲ τὰ ἐμφυτευόμενα ἥμερα τοῖς άγρίοις, ἐμβλήματα καλεῖται» (Ι. 242), ενώ και ο Πλούταρχος (περίπου 50-120 μ.Χ.) ονομάζει το κοντάρι που προσαρμόζεται στη λόγχη «τὸ εἰς τὸν σίδηρον ἔμβλημα». Σήμερα, με το «εμβόλιον» περιγράφεται πολύ εύστοχα η κίνηση (ελπίζω όχι και η ρίψη…) του εμβολιασμού ανθρώπων και δέντρων και συνεκδοχικά, είτε το μέρος από το ήρεμο φυτό που επιλέγεται για να εισέλθει στο προς εμβολιασμόν άγριο φυτό είτε, καλή μας ώρα, περί ανθρώπων η χημική ιατρική ουσία.
Το δε αγγλικό vaccinate (εμβολιάζω) ανάγεται στο λατινικό επίθετο vaccinus (αγελαδινός) που προέρχεται από το vacca (αγελάδα) και έχει να κάνει με την εργασία ενός Βρετανού γιατρού γύρω στα 1800, ο οποίος για να εμποδίσει την ευλογιά που θέριζε (smallpox) εμβολίαζε (δαμαλισμός) τους ανθρώπους με τον πολύ πιο ήπιο ιό των αγελάδων (cowpox, variolae vaccinae). Ύστερα, Γάλλοι γιατροί πρώτοι χρησιμοποίησαν μόνη της τη λέξη vaccine (vaccin) για το εμβόλιο και έτσι γρήγορα πέρασε στην Αγγλική για να γίνει, ως προς την ετυμολογική της ρίζα, διεθνής.
Είναι πραγματική μαγεία η ιστορία των λέξεων. Προφανέστατη η διαφορά στο ιστορικοσημασιολογικό φορτίο μεταξύ του «εμβόλιον» και «vaccine». Πρόκειται ουσιαστικά περί δύο ξεχωριστά δομημένων λεξικών κόσμων, με διαφορετικές αφετηρίες. Με τον ελληνικό όρο δηλώνονται δυναμικές αιτίες, κινήσεις, ενέργειες, συνδυασμοί, μετασημασιολογήσεις, κάτι που δεν συμβαίνει με την απεικονιστικά δηλωτική στατικότητα του διεθνούς όρου. Πέραν όμως της ιστορίας των λέξεων και της ονοματοποιίας, πρακτικά δεν έχει αυτό καμία σημασία, ούτε ενδιαφέρει. Σημασία έχει να συνεννοούνται οι άνθρωποι.
Ας το χαλαρώσουμε λίγο, μέρες που είναι. Περιμένοντας με ανυπομονησία το εμβόλιο που θα μας απαλλάξει από τις συνέπειες του κορωνοϊού και αναλογιζόμενος τους φαιδρούς συνομωσιολόγους που το αρνούνται, ξανασκέφτομαι τώρα ότι ίσως η ετυμολογική καταγωγή τού vaccine από την αγελάδα να είναι εκ των πραγμάτων πιο καίρια, αφού το παιχνίδι του μυαλού φέρνει μπροστά στα μάτια μου το βόδι και το γαϊδουράκι, που ζέσταναν στη φάτνη τον Χριστούλη. Είμαι σίγουρος ότι εκείνα όμως τα αθώα ζώα, αν υπήρχε τότε ο ιός, θα φορούσαν μάσκα, αλλά και οι Μάγοι θα ήθελαν να προλάβαιναν για τα δώρα τους το εμβόλιο! Ευφρόσυνα, υγιή Χριστούγεννα με επί γης ειρήνη!
Φιστίκ αγουέι!
Δεν μου αρέσει καθόλου που σε λίγες μέρες θα κλείσουμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων, αφού πρακτικά θα περιοριστώ πλέον στο σπίτι. Το εννοώ. Από τότε που λείπουν τα παιδιά από τις αίθουσες, μέσα σε αυτή τη θλίψη και το διάχυτο φόβο λόγω της πανδημίας, ερχόμαστε στο καλό μας σχολειάκι οι συνάδελφοι, όσοι ερχόμαστε, κάνουμε τα διαδικτυακά μας μαθήματα -δουλεύω και εγώ στο γραφείο για την καθημερινή διεκπεραίωση των τρεχουσών υποθέσεων- ενώ στα διαλείμματα παίρνουμε καμιά ανάσα με τις συζητήσεις, τις απόψεις και το χιούμορ μας. Να πω και ότι τα αλμυρά φιστίκια συχνά συνοδεύουν την πρόθυμη παρέα. Σήμερα όμως είχα τη φαεινή ιδέα να προτείνω σε κάποιον … να τα ξεφλουδίζει ώστε να μη χάνουμε χρόνο και μάλιστα να τηρούμε αμέσως τις αποστάσεις!
– «Και πώς θα ονομάσουμε, κ. διευθυντά, τη νέα εξωδιδακτική εργασία», ρώτησε κάποιος με ένα υποφώσκον πειρακτικό μειδίαμα.
Η απάντηση ήρθε εκ των πραγμάτων αβίαστα:
– «Φιστίκ αγουέι!»
Δεν έχω δίκαιο λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, να στεναχωριέμαι που θα κλείσουμε σε λίγες μέρες για τις διακοπές των εορτών;
Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized
Σχολιάστε
Το νέο Ανατολικό Ζήτημα και η εξάρτησή μας
Το νέο Ανατολικό Ζήτημα ξεδιπλώνεται με όλη του την ένταση ενώπιον της Ευρώπης. Τα ολόφρεσκα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τη νεοοθωμανική Τουρκία είναι μεν στα λόγια καλύτερα από πριν αλλά στην πράξη χειρότερα. Ο Τούρκος, που μπορεί να συνεχίζει ανενόχλητος τα πικνίκ, δεν απειλεί μόνον εμάς. Ούτε η κυβέρνηση μπορεί να δικαιολογεί, ούτε η αντιπολίτευση να κατηγορεί. Διαχρονικά, εγκλωβίζουμε τη στρατηγική μας ατολμία μεταξύ πολιτικών συμμαχιών και οικονομικής ανάγκης. Σκληρή αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη δεν είναι ένα ομόσπονδο κράτος που διαμορφώνει κοινή εξωτερική πολιτική αλλά μια γερμανοκρατούμενη Ένωση με κυνικά συμφέροντα. Και αυτό ισχύει για όλους, μηδέ ημών εξαιρουμένων – το γνωρίζουμε. Από τη μια θα καλοδεχόμαστε συνεχώς τα φανταστικομμύρια των διαφόρων Ταμείων και από την άλλη θα ξοδεύουμε εξ ανάγκης σε νέα οπλικά συστήματα, κρατώντας τις ένοπλες δυνάμεις διαρκώς σε ετοιμότητα. Ισοζύγιο τζίφος. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος μετάθεσης εθνικών προβλημάτων που αχρηστεύει την όποια πρόθεση για δικαίωμα βέτο. Αυτό είναι που δεν μπορούν να «κατανοήσουν» περισπούδαστοι αναλυτές, περιφερόμενοι μεταξύ ενός «θα δούμε» και «πόλεμο θα κάνουμε;». Κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με αυτή την κατάσταση εξάρτησης.
Το πρωί, στο τηλεμάθημα της Ιστορίας του νεότερου και του σύγχρονου κόσμου της Γ’ Λυκείου μιλήσαμε για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας κατά τον 19ο αιώνα και για το κίνημα στου Γουδή. Κοινή συνισταμένη των μεγάλων εκείνων προσπαθειών, τόσο του Τρικούπη όσο και του Βενιζέλου, ήταν μεταξύ άλλων και η αναδιοργάνωση του στρατού και του στόλου. Εκσυγχρονισμός δια της ισχύος. Έτσι μπόρεσε η Ελλάδα να μεταμορφωθεί στη φοβερή πεντηκονταετία 1897-1947. Οι παραλληλισμοί αναπόφευκτοι. Σήμερα που η απειλή από τον Τούρκο είναι αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα δεν αρκούν πλέον οι πολυδιαφημιζόμενες πολιτικές συμμαχίες αλλά ούτε και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Συμπέρασμα: Εάν έχεις στρατιωτική αποτρεπτική δύναμη μπορείς να κοιμάσαι σχετικά ήσυχος. Χρειαζόμαστε ένα διαφανές και ανταποδοτικό Ταμείο Εθνικής Άμυνας τώρα, σε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο ανάπτυξης της ασυγχώρητα παραμελημένης εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας ως όχημα και για την οικονομική ανάκαμψη. Είναι θέμα ψυχρής λογικής για μια αναγκαία προετοιμασία. Δεν θα πάμε να βρούμε τα ζόρικα, αυτά είναι που θα μας κτυπήσουν μεγαλοπρεπώς απρόσκλητα την ξεκλείδωτη πόρτα.
Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized
Σχολιάστε
Απαιτούμε το δικαίωμα βέτο
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας και τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας (ο οποίος πρέπει να απεγκλωβιστεί επιτέλους από τις παγίδες των ατέλειωτων συνομιλιών και των «νέων» ιδεών) να ασκήσουν το δικαίωμα ΒΕΤΟ στην αυριανή Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εάν δεν αποφασιστούν ουσιαστικές κυρώσεις εναντίον της αχαλίνωτης Τουρκίας. Να το πράξουν χωρίς κανέναν εθνικό δισταγμό, εάν η κυνική και αμετανόητη Γερμανία (και οι χώρες που συντονίζει) μαζί με όλα τα υπόλοιπα πεκινουά δεν σταματήσουν τους συμφεροντολογικούς έρωτες με την ισλαμοφασιστική Τουρκία – η οποία Τουρκία εξευτελίζει την Ευρώπη διά της κατοχής (εδώ και σαράντα έξι χρόνια) του τριάντα οκτώ τοις εκατό της Κύπρου, που συνεχίζει τις απειλές, τους τσαμπουκάδες και τις αγριάδες σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Μια Τουρκία που δεν χορταίνει να παίρνει από παντού, που έχει το ατιμώρητο θράσος να κουνά στους Ευρωπαίους το δάχτυλο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να εκβιάζει. Το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να πέσει η Τουρκία στην αγκαλιά της Ρωσίας είναι αστείο! Οι δυο τους συνεργάζονται ήδη από χρόνια άψογα. Όταν εδώ και μήνες ζούμε έναν ακήρυχτο πόλεμο, δεν είναι μόνο θέμα αξιοπρέπειας να πούμε ΟΧΙ αλλά και κίνηση πρακτικής ενέργειας για την απόκρουση της αρπακτικής απειλής. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη. Φτάνει πια η πολιτισμένη κοροϊδία, τι χειρότερο θα πάθουμε;
Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized
Σχολιάστε
