Ελευθερία, διάκριση και αμφιβολία

Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized | Σχολιάστε

Δεν θέλω να δω το Famagusta

Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized | 1 σχόλιο

Για τα ομόφυλα ζευγάρια και την υιοθεσία παιδιών

Πατρίς, 12/01/2024

Στην ανθρώπινη ιστορία πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια. Είναι μία διαχρονική πραγματικότητα που δεν καθόρισε ούτε σφράγισε ποτέ τη μορφή της οικογένειας ως ένωση του αρσενικού με το θηλυκό, του άνδρα με τη γυναίκα. Τον Μάιο του 2018, με αφορμή την τότε συζήτηση, είχα εκφράσει την άποψή μου για την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια θέτοντας το ερώτημα, αν είναι δυνατόν το εκ φύσεως αρσενικό και θηλυκό φύλο να διαγραφούν με νομοθετικές ρυθμίσεις. Έσπευσα να διευκρινίσω ότι δεν αμφιβάλλω ότι ένα υγιές για τα παιδιά περιβάλλον, όπως και ένα απαράδεκτο, μπορεί εξίσου να υπάρχει σε κάθε μορφή κοινωνικής συμβίωσης. Έθεσα επίσης το θέμα της αδιαμφισβήτητης και αντικειμενικής σταθεράς, βάσει της οποίας έχει διαμορφωθεί η αξία της οικογένειας ως προς τον φυσικό ρόλο των συντελεστών της, αφού η φύση ουδέν μάταιον ποιεί. Είπα επίσης ότι πιστεύω ότι θα είναι προς το καλό της συλλογικής ζωής να διατηρηθεί το διαχρονικό και διαπολιτισμικό ολόγραμμα του ιδανικού της οικογένειας ως κοσμοείδωλο, με τον αρσενικό πατέρα και τη θηλυκή μητέρα. Τόνισα ακόμα ότι το θέμα δεν με απασχολεί τόσο από την πλευρά των ενηλίκων, όσο από την πλευρά των παιδιών, κατανοώντας επίσης ότι πρέπει να εξευρεθούν τρόποι προστασίας εγκαταλελειμμένων παιδιών. Κατέληξα δε λέγοντας ότι κακοί δεν είναι οι δύο μπαμπάδες ή οι δύο μαμάδες. Είπα όμως ότι κακό είναι να γνωρίζει το παιδί, από ατομική επιλογή άλλων, μόνον μπαμπάδες ή μόνον μαμάδες, χάνοντας το ήμισυ του συνόλου. Έκλεισα με τα εξής ερωτήματα: Τι είναι οικογένεια; Θέλουμε την οικογένεια; Ποια οικογένεια θέλουμε; [Πατρίς, 16/05/2018].

Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Είναι αλήθεια ότι η νομική αρχή της ισότητας επιβάλλει από τη στιγμή που θεσμοθετηθεί ο λεγόμενος γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια, τα ζευγάρια αυτά να μπορούν να υιοθετούν παιδιά. Για μένα πάντως δεν θα πρόκειται για γάμο αλλά για νομικά πλαισιωμένη συμφωνία συμβίωσης. Είναι μήπως καλύτερη και από τον ίδιο το γάμο μεταξύ ετερόφυλων, ως προς τις διαπροσωπικές σχέσεις; Πιθανόν. Δεν μου πέφτει όμως λόγος, ούτε μπορώ να το γνωρίζω. Ο κάθε νόμος εξ ορισμού πρέπει να λαμβάνει υπόψιν ακόμα και την πιο ακραία περίπτωση καθολικής ισχύος του στην πράξη, εάν οι άνθρωποι το αποφασίσουν. Δεν είναι ότι αύριο θα αλλάξει ξαφνικά η δοκιμασμένη μορφή της εκ φύσεως οικογένειας. Στην Ελλάδα λίγα είναι τα παιδιά στα ιδρύματα προς υιοθεσία και δεν γνωρίζω και πόσα ομόφυλα ζευγάρια ενδιαφέρονται. Η δυνατότητα είναι που με ανησυχεί. Οι υποψήφιοι γονείς έχουν και τις ειδικότερες επιθυμίες τους. Με τρομάζει τότε η πιθανότητα η υιοθεσία να περιπέσει νομικά σε μία επιθυμητή διαδικασία ανθρώπινης αναπαραγωγής ως μέθοδος βιολογικής εκκόλαψης, ξένη προς τη φυσική της εκκίνηση. Κατά παραγγελίαν. Μέχρι τώρα, η φύση φροντίζει τα δύο φύλα των ανθρώπων να είναι αριθμητικά κατανενημένα περίπου κατά το ήμισυ. Θα συνεχίσει να είναι έτσι ή στο τέλος θα μείνουν τα ζώα μόνα πιστά και αποτελεσματικά στη φύση των σεξουαλικών γενών; Εδώ οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα καταλήξει, αν κάνουν ζημιά ή όχι τα κινητά τηλέφωνα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ πιο σύνθετες και αστάθμητες.

Κατανοώ τις επιλογές του καθενός. Πάντα όμως ήθελα να λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Υπάρχει μεγάλη κατακτητική δύναμη στις λέξεις. Οι λέξεις δημιουργούν φανταστικούς κόσμους, επικαλύπτουν πράγματα. Από τη στιγμή που εγκατασταθούν στο μυαλό, συμπαρασύρουν τα πάντα. Λες «γάμος», λες «γονείς», λες «πατέρας», λες «μητέρα», λες «παιδιά», λες «αγάπη» και ξεχνάς την αρχή της ιστορίας των πραγμάτων. Έτσι είναι η κοινωνική γλώσσα στο στόμα των ανθρώπων, αλλά κανείς δεν μας εμποδίζει να λέμε ευθαρσώς την άποψή μας. Το ζήτημα είναι κατά πόσον είμαστε ως κράτος μεθοδικοί και όχι απλά πολιτικά ορθοί τακτοποιητές προβλημάτων. Η όλη σχετική συζήτηση δεν μπορεί να περιορίζεται στην προβολή του όποιου ατομικού δικαιώματος εν ονόματι της ισότητας (σύννομα ο καθένας κάνει ό,τι θέλει). Επειδή στο συγκεκριμένο θέμα οι ατομικές επιλογές παράγουν καταιγιστικά κοινωνικά αποτελέσματα, με αλυσιδωτές αντιδράσεις πέραν του ατομικού δικαιώματος, το καίριο είναι να μας απασχολήσει βαθιά το θέμα των ατομικών δικαιωμάτων των παιδιών, τα οποία πιθανότατα ντε φάκτο χειραγωγούνται.

Δεν διαφωνώ με τον λεγόμενο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν αμφισβητώ τις αγαθές προθέσεις, δεν έχω το δικαίωμα. Δεν ισοπεδώνω την πρόθεση και την επιθυμία να γίνει ο οποιοσδήποτε καλός γονιός. Είναι επειδή είμαι εξαιρετικά σκεπτικός και φοβάμαι, τι θα αποκομίσουν στο τέλος και θα καταλάβουν τα παιδιά, τόσο εξ απαλών ονύχων όσο και στη συνέχεια. Είναι θέμα προστασίας της φυσικής επιλογής του θηλυκού και του αρσενικού. Οι ρόλοι πρέπει να διακρίνονται. Η φύση, η λογική μου, η σκέψη μου, η κουλτούρα μου, η παιδαγωγική μου, η φιλοσοφία μου για την κοινωνία, δεν μπορούν να το αγνοήσουν. Ε ναι, και δεν δέχομαι το δημοσιογραφικό επιχείρημα του ατομισμού, ότι το θέμα δεν με αφορά. Με αφορά και με το παραπάνω, ως άνθρωπο καθορισμένο από τη φύση και κοινωνικά ανήσυχο. Αφορά πρωτίστως όμως τα παιδιά, τους αυριανούς ενήλικες.

Λυπάμαι, αλλά έχοντας το δικαίωμα έκφρασης γνώμης διαφωνώ καθολικά με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια μετά από το γάμο, τα οποία ζευγάρια μέχρι στιγμής αποτελούνται μεν από δύο μέλη, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα συνεχίσουν και στο μέλλον να είναι μόνον διμελή. Τονίζω ότι εννοώ νέα υιοθεσία που προκύπτει μετά από τον ομόφυλο γάμο. Για τις ήδη υπάρχουσες επιμέρους περιπτώσεις, όπου έγιναν ατομικές υιοθεσίες πριν από τον ομόφυλο γάμο, υπάρχουν νομικές λύσεις ή μπορούν να βρεθούν. Τα παιδιά αυτά υπάρχουν και δεν μπορεί να μην έχουν ίσα δικαιώματα. Επιπλέον, μέσα στο ισχύον νομικό πλαίσιο περί αναδοχής, μπορεί ο οποιοσδήποτε να εκφράσει τη φροντίδα του, την έγνοια του και την αγάπη του για τα παιδιά. Εκεί φαίνεται η μεγάλη ψυχή των ανθρώπων. Ας κάνει ο καθένας το γάμο του με ό,τι θέλει. Οι νομικές διευθετήσεις δεν θα είναι ποτέ σε θέση να εμποδίζουν τη ζωή να βρίσκει το δρόμο της. Τα πολιτικώς ορθά, δεν με ενδιαφέρουν. Δεν με συγκινεί ούτε το τι κάνουν άλλες χώρες, κάποιες από τις οποίες μάλιστα νομιμοποίησαν και την ενεργητική ευθανασία, ακόμα και σε παιδιά. Με ενδιαφέρουν όμως οι παππούδες και οι γιαγιάδες που βοηθούν τα παντρεμένα-νυμφευμένα παιδιά τους να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους. Είναι θέμα αδιαπραγμάτευτης αρχής, την οποία και καταθέτω.

Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized | Σχολιάστε

Η τελευταία μετανάστευση

Ο Τζώρτζελ ήταν ένας εύσωμος, αγαθός άνθρωπος, οικογενειάρχης. Ερχόταν κάθε Κυριακή πρωί για να υπηρετεί στο Ιερό Βήμα κατά τη διάρκεια της Ακολουθίας, στο θυμιατό, στις λαμπάδες, στο ζέον, στο αντίδωρο, στην καμπάνα. Έπρεπε όμως πρώτα να περάσει μπροστά από το αναλόγιο και να με χαιρετήσει διά χειραψίας – την πρώτη φορά  ξαφνιάστηκα. Ύστερα δεν μου άρεσε που ο κορωνοϊός μάς περιόρισε κάπως το καθιερωμένο εγκάρδιο σφίξιμο των χεριών. Η αλήθεια είναι πώς κατ’ έθος το κάνουν και άλλοι. Μου άρεσε.

Σήμερα όμως ο Τζώρτζελ δεν ήταν στη θέση του. Τη θέση του πήρε ένα γεροδεμένο και μαυροφορεμένο παλικάρι. Ο γιός του. Ήλθε για να αντικαταστήσει τον πατέρα του. Παλαιότερα, και σε πιο μικρή ηλικία, εκκλησιαζόταν τακτικά. Έμπαιναν και οι δυο τους στο Ιερό.

Από προχθές με πήρε τηλέφωνο συντετριμμένος ο παπά Γιάννης και μου το είπε. Ο τίμιος Ρουμάνος μετανάστης Τζώρτζελ άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς την ώρα της δουλειάς, κάπου στη βιομηχανική περιοχή του Ηρακλείου, όπου δούλευε εδώ και είκοσι χρόνια. Έδωσα στο γιο του τα συλλυπητήριά μου. Ύστερα κατέβηκα από το στασίδι και προχώρησα προς το μέσον του Ναού του Αγίου Νεκταρίου για να πω ένα λόγο παρηγοριάς προς τη σύζυγό του, η οποία δεν λείπει ποτέ από την εκκλησία. Ήταν βουβό το εκκλησίασμα σήμερα το πρωί, και δεν ήταν μόνον «ξένοι». Μου φάνηκε ότι η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων περιεβλήθη και από τη θλίψη για το μεροκάματο της ξενιτιάς…

Στις 16.00 η ώρα σήμερα, ο Γιώργος μεταφέρθηκε από τους δικούς τους στον Άγιο Νεκτάριο για να του ψαλεί ένα τρισάγιο, παρουσία πολλών φίλων και συναδέλφων του, πριν αρχίσει να μεταναστεύει με το πλοίο για την τελευταία του κατοικία στη Ρουμανία.  Και για πρώτη φορά είδα ανθρώπους να βγάζουν φωτογραφίες στο φέρετρο του πόνου. Με εξέπληξε. Το θεώρησα βαθιά πνευματική πράξη συνείδησης. Τις Κυριακές το πρωί θα μας λείψει.

Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized | Σχολιάστε

Περί Πίζας

Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized | Σχολιάστε

Τι γιορτάζουμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους κήπους του απαστράπτοντος Προεδρικού Μεγάρου;

Δεν είδα ποτέ την υπαρξιακή μου ταυτότητα μόνον μέσα από το κρατικό πρίσμα είτε του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε του πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας. Παιδιόθεν, ο Ελληνισμός και η Ελλάδα κατέχουν θέση κεντρική στη συνείδησή μου. Έτσι με μεγάλωσαν οι γονείς μου, αυτά μου έμαθαν οι δάσκαλοί μου. Όποιος δεν συμμερίζεται αυτή μου την εξομολόγηση, δεν νομίζω ότι έχει να κερδίσει οτιδήποτε διαβάζοντας όσα λίγα παραπονιάρικα ακολουθούν.

Κάθε χρόνο στις 24 τέτοια μέρα ξυπνώ με θλίψη. Άλλωστε ο Ιούλιος, με το τόσο του καλοκαιρινό  φως, προβάλλει εξ αρχής από παντού κατάμαυρος. Δεν ξεχνώ ότι η κατάρρευση της Χούντας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 -δεκατριών χρονών τότε, όταν δεν προλάβαμε να χαρούμε την παιδικότητά μας- δεν προέκυψε, δυστυχώς, ως αποτέλεσμα αγώνων και αντίστασης του ελληνικού λαού στη δικτατορία, ούτε είναι καθόλου βέβαιο ότι η πτώση θα συνέβαινε σύντομα (το στυγνό καθεστώς ήταν ισχυρό) εάν δεν υπήρχε η προδοσία προς την Κύπρο που έφερε την τουρκική εισβολή. Η επιστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα ήταν ένα αιματοβαμμένο εξ ανάγκης δώρο του κυπριακού Ελληνισμού. Ξυπνώ με θλίψη τέτοια μέρα και διερωτώμαι βαθιά μέσα μου για το περιεχόμενο της δεξίωσης για την αποκατάσταση της δημοκρατίας – μιας δημοκρατίας η οποία προέκυψε «ερήμην» των Ελλαδιτών, αλλά όμως πάνω στις πλάτες των Ελλήνων της Κύπρου. Τι γιορτάζουμε τελικά κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους κήπους του απαστράπτοντος Προεδρικού Μεγάρου; Για ποιο γεγονός χαιρόμαστε;

Πάντως, στην πορεία της ημέρας με καταλαμβάνουν αισθήματα αλληλοσυγκρουόμενα. Είναι η χαρμολύπη από τη μια, που η ελλαδική κοινωνία απολαμβάνει με τη θυσία της μικροκόρης “μάνας” του Ρίτσου, εδώ και σχεδόν μισόν αιώνα, αέρα ελευθερίας αλλά και από την άλλη η πίκρα για τη σκακιέρα των γεωπολιτικών συμψηφισμών που δεν αφήνουν τα πιόνια να κερδίζουν σχεδόν ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ. Αλλά εδώ ακριβώς είναι που βρίσκεται η πεποίθησή μου ότι με πίστη στον Θεό και στην Ελλάδα μπορούμε να συνεχίσουμε με επιμονή την επίπονη προσπάθεια για το καλύτερο μέλλον του Ελληνισμού. Ελπίζω με συγκεκριμένα αποτελέσματα και για την Κύπρο, που θα πλαισιώσουν με άλλο νόημα την ετήσια γιορτή της Δημοκρατίας. 

Υ.Γ.: Τα παραπάνω, ανεξάρτητα από τη χθεσινή ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας ότι “ενόψει των έκτακτων συνθηκών που επικρατούν στη χώρα λόγω των πυρκαγιών, η αυριανή δεξίωση για την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας ματαιώνεται”.

Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized | Σχολιάστε