Θα κάψω φλάντζες – η τουρκική πολιτική δεν αλλάζει

Θα κάψω όσες φλάντζες μου έχουν απομείνει ακόμα, με όλη αυτή την αφελή συζήτηση για το τι αλλάζει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μετά τον φονικό σεισμό και τη συγκινητικά αμέριστη συμπαράσταση της Ελλάδας – τη βοήθεια της Κύπρου δεν τη δέχτηκαν.

Όχι μόνον είναι αφελής αυτή η συζήτηση αλλά και άκρως επικίνδυνη με τις όποιες προσδοκίες συμπαρασύρει, ως να επρόκειτο δηλαδή η ισλαμοφασιστική ηγεσία της γείτονος να δει ξαφνικά το φως το αληθινόν και να εγκαταλείψει τους αναθεωρητικούς μεγαλοϊδατισμούς της, επειδή οι δυστυχείς Τούρκοι συνάνθρωποί μας αναγνωρίζουν την έμπρακτη χείρα φιλίας και βοήθειας που χωρίς συζήτηση τους τείνουμε.  Οι λαοί ξέρουν να κρατούν τα χέρια ο ένας του άλλου – οι νεοοθωμανοί Νεότουρκοι ηγέτες ξέρουν μόνο να τα κόβουν. Δεν θα αλλάξει συνεπώς τίποτα στην πολιτική της τουρκικής ηγεσίας, όπως επανειλημμένα έχει αποδειχτεί. Δεν είναι θέμα προσώπων αλλά μεγάλων αμετακίνητων στόχων, εις βάθος χρόνου. Είναι και θέμα χρόνου, πότε ο Αττίλας θα ξαναστήσει το ίδιο σκηνικό των απειλών.

Αύριο έχουμε προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Θεωρώ άξιους και τους δύο επικρατήσαντες από τον πρώτο γύρο. Αύριο θα αναδειχθεί ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το ερώτημα είναι όμως, αν θα αναδειχθεί και μία νέα πολιτική που θα επανατοποθετήσει το εθνικό θέμα της Κύπρου στον πυρήνα της εισβολής και κατοχής. Θέμα ζωής και θανάτου είναι, αν θα αναδειχθεί επιτέλους μια νέα πολιτική, η οποία θα καταλάβει ότι κινδυνεύει πλέον όλος ο Ελληνισμός και στις ελεύθερες περιοχές, με τις πονηρές αλχημείες της διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) για να μπορεί να ελέγχει η Τουρκία ολόκληρη την Κύπρο, ώστε να πάρει ύστερα σειρά το Αιγαίο.

Για μένα λοιπόν, η συζήτηση σχετικά με το τι αλλάζει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μετά τον φονικό σεισμό και τη συγκινητικά αμέριστη συμπαράσταση της Ελλάδας είναι, αν Ελλάδα και Κύπρος θα σταματήσουν τον κατήφορο της αφέλειας. Και να πείσουν τον κόσμο για αυτό. Ιδού ο πραγματικός ρεαλισμός. Η τουρκική πολιτική δεν αλλάζει. Απλά μεταμορφώνεται, πάντα προς το χειρότερο. Είναι θέμα επιλογών τους, πολιτισμού και σειράς ηγεσιών που προέρχονται από παρωχημένους αιώνες.