Αφήστε του νεκρούς να ησυχάσουν!

Στέκομαι με μεγάλη θλίψη και πόνο απέναντι σε αυτόν τον γονιό με την απεργία πείνας για την εκταφή του παιδιού του, που απανθρακώθηκε στην εθνική τραγωδία των Τεμπών. Ανεξάρτητα από το ότι -και το πώς τελικά- ικανοποιήθηκε το αίτημά του, βλέπω το ζήτημα και από μία άλλη διάσταση, με την οποία προφανώς ο καθένας μπορεί να έχει εντελώς διαφορετική θέση, έχοντας πάντα κατά νουν ότι το συναίσθημα και οι πέραν του τάφου απόψεις περί θανάτου δεν εκλογικεύονται. Οι πολιτικοκομματικές δε τζιριτζάντζουλες (ανεμομυλογυρίσματα, θα τα έλεγα) συγκρούονται συνολικά κατά μέτωπον με την προσωπική μου συγκρότηση. Θεωρώ δηλαδή ότι η περίπτωση αυτή στοιχειοθετεί ένα σοβαρό θέμα κοινωνικής ηθικής για την αντιμετώπιση ενός μεγάλου τραύματος, ώστε να γίνει επιτέλους ατομική και συλλογική ιστορία γόνιμης σκέψης. Μόνον έτσι στο τέλος τα ψυχικά συντρίμμια δεν θα μείνουν απλά τραύματα, αλλά θα τύχουν της ψυχικής επεξεργασίας του τακτοποιημένου πένθους. Τόσον οι πενθούντες, όσον και οι νεκροί, λάφυρα είναι μόνον του θανάτου και κανενός άλλου. Αφήστε τους επιτέλους να ησυχάσουν, το δικαιούνται!