Για την ειδική αγωγή και εκπαίδευση

⇒ Κατά τους νεοφωστήρες του υπουργείου Παιδείας και σύμφωνα με την τροπολογία που προωθούν, παιδιά που έχουν ανάγκη την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση (ΕΑΕ) πρέπει να παρακολουθούν πλέον τις «κανονικές» τάξεις μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές. Αποτέλεσμα; Να παροπλίζονται οι προς τούτο κατάλληλα εκπαιδευμένοι – αλλά φευ ακριβοί – μέχρι τώρα δάσκαλοι και τα παιδιά της ΕΑΕ να εγκαταλείπονται στην ασάφεια και στο περίπου. Με τα όποια ασφαλώς θέματα προκύπτουν σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Επί της ουσίας δηλαδή, οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί της ΕΑΕ τίθενται στην τάξη υπό καθεστώς συνοδευτικής ημιεργασίας, σε ένα είδος παράλληλης στήριξης. Δεν πα να ρίχνει το Υπουργείο τα δύσοσμα αποσμητικά του περί αναβάθμισης και όχι κατάργησης των Τμημάτων Ένταξης, για δήθεν μοντέρνες παιδαγωγικές και συνεργατικές μεθόδους, για προάσπιση των δικαιωμάτων των μαθητών με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, για σχολεία χωρίς διακρίσεις, για ευρωπαϊκές πρακτικές.

→ Η ρητορική της συνεκπαίδευσης και κοινωνικής συμπερίληψης (social inclusion) μπορεί να είναι εύηχη και γαργαλιστική για τους έξω από το χορό – αλλά δεν είμαστε ακόμα Φινλανδία! Όλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Ο βασιλιάς δεν μπορεί να κρύψει τη γύμνια του. Το μόνο που γίνεται ξεκάθαρο είναι η ιδεοληψία των αριστεριζόντων αρμοδίων να κατανοούν την ισότητα στην εκπαίδευση ως ταπείνωση της ιδιαιτερότητας και των αναγκών που τη συνοδεύουν. Δεν έσκισαν δα τα ιμάτιά τους και για την αριστεία… Το δυσεύρετο μνημονιακό χρήμα δικαιολογεί προφανώς ανετότερα τη «δεξιά κυβέρνηση με αριστερές ευαισθησίες» κατά το λαζοπουλικόν θέσφατον. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Έτσι το παιδί που αποζητά τον ειδικό δάσκαλο για να ακουμπήσει επάνω του εξισώνεται στο ιδεοληπτικό περιθώριο του τυφλοσούρτη της συντροφικής ευθυγράμμισης. Μα πόση οξύνοια πνεύματος χρειάζεται για να καταλάβουν ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν ανάγκη κατά περίπτωση την ειδική φροντίδα και προσοχή, σε ειδικές συνθήκες μαθήματος με τους κατάλληλους δασκάλους; Η αριστοτελική μεσότητα του «προς ημάς», του μέσου δηλαδή ξεχωριστού μέτρου για τον κάθε άνθρωπο – του οποίου η εφαρμογή οδηγεί στην άσκηση της ηθικής αρετής, προσωπικής αλλά και κοινωνικής – είναι εκ των πραγμάτων μακρινό και δυσνόητο μέγεθος για τους κυβερνώντες. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί, ανεπαρκείς ως προς το θέμα της ΕΑΕ, καλούμαστε να αυτοσχεδιάσουμε στην τάξη. Και ο Θεός βοηθός στη διαχείριση κρίσεων. Η «ισότητά» τους να ‘ναι καλά.

Δημοσιεύθηκε στην Uncategorized και χαρακτηρίσθηκε , , , , . Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.

Απάντηση