Ο Τζώρτζελ ήταν ένας εύσωμος, αγαθός άνθρωπος, οικογενειάρχης. Ερχόταν κάθε Κυριακή πρωί για να υπηρετεί στο Ιερό Βήμα κατά τη διάρκεια της Ακολουθίας, στο θυμιατό, στις λαμπάδες, στο ζέον, στο αντίδωρο, στην καμπάνα. Έπρεπε όμως πρώτα να περάσει μπροστά από το αναλόγιο και να με χαιρετήσει διά χειραψίας – την πρώτη φορά ξαφνιάστηκα. Ύστερα δεν μου άρεσε που ο κορωνοϊός μάς περιόρισε κάπως το καθιερωμένο εγκάρδιο σφίξιμο των χεριών. Η αλήθεια είναι πώς κατ’ έθος το κάνουν και άλλοι. Μου άρεσε.
Σήμερα όμως ο Τζώρτζελ δεν ήταν στη θέση του. Τη θέση του πήρε ένα γεροδεμένο και μαυροφορεμένο παλικάρι. Ο γιός του. Ήλθε για να αντικαταστήσει τον πατέρα του. Παλαιότερα, και σε πιο μικρή ηλικία, εκκλησιαζόταν τακτικά. Έμπαιναν και οι δυο τους στο Ιερό.
Από προχθές με πήρε τηλέφωνο συντετριμμένος ο παπά Γιάννης και μου το είπε. Ο τίμιος Ρουμάνος μετανάστης Τζώρτζελ άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς την ώρα της δουλειάς, κάπου στη βιομηχανική περιοχή του Ηρακλείου, όπου δούλευε εδώ και είκοσι χρόνια. Έδωσα στο γιο του τα συλλυπητήριά μου. Ύστερα κατέβηκα από το στασίδι και προχώρησα προς το μέσον του Ναού του Αγίου Νεκταρίου για να πω ένα λόγο παρηγοριάς προς τη σύζυγό του, η οποία δεν λείπει ποτέ από την εκκλησία. Ήταν βουβό το εκκλησίασμα σήμερα το πρωί, και δεν ήταν μόνον «ξένοι». Μου φάνηκε ότι η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων περιεβλήθη και από τη θλίψη για το μεροκάματο της ξενιτιάς…
Στις 16.00 η ώρα σήμερα, ο Γιώργος μεταφέρθηκε από τους δικούς τους στον Άγιο Νεκτάριο για να του ψαλεί ένα τρισάγιο, παρουσία πολλών φίλων και συναδέλφων του, πριν αρχίσει να μεταναστεύει με το πλοίο για την τελευταία του κατοικία στη Ρουμανία. Και για πρώτη φορά είδα ανθρώπους να βγάζουν φωτογραφίες στο φέρετρο του πόνου. Με εξέπληξε. Το θεώρησα βαθιά πνευματική πράξη συνείδησης. Τις Κυριακές το πρωί θα μας λείψει.
Κυριότερες ειδήσεις – Ειδήσεις Google