Πιο πειστικό θα ήταν, εάν έλεγες ότι φταίνε οι εξωγήινοι!

Μεγάλη υπόθεση να έχεις βαθιά μέσα σου πραγματική εμπιστοσύνη στον διάλογο και έναν ειλικρινή σεβασμό στις επιλογές του άλλου. Στη «διαφορετικότητά» του δηλαδή, όπως λένε οι κανόνες της πολιτικής ορθότητας. Με τον όρο «διαφορετικότητα» δεν εννοώ μόνο το «αλλιώτικο», τη σεξουαλικότητα, τη θρησκεία, το χρώμα κτλ, αυτά εν ολίγοις που σε γενικές γραμμές είναι άμεσα διακριτά και λειτουργούν ως σημεία αναφοράς μιας αυτονόητα ακριβής και γενναίας ηθικής αξίας. Δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτό.

«Διαφορετικότητα» σημαίνει να σέβεσαι τη σύννομη πολιτική και ιδεολογική προτίμηση του άλλου. Τη γνώμη του και την ψήφο. Αυτού του είδους τη διαφορετικότητα την κατανοείς και την υπερασπίζεσαι μόνον, όταν απαλλάσσεσαι από το φασιστικό δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Πόσες φορές δεν το ακούσαμε, με το μασκωμένο επιχείρημα της επανάστασης και του προοδευτισμού… «Θα μπορούσε και κάποιος άλλος να έχει δίκαιο», όπως λέει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη του. Στην πραγματικότητα, επαναστάτης είναι όποιος μειώνει τη ανεργία και προσφέρει ασφάλεια, όποιος δίνει φαΐ και δουλειές στον κόσμο, όποιος δεν καταδιώκει τον ιδιωτικό τομέα και φέρνει επενδύσεις, εκείνος που κάνει αποτελεσματικές τις δημόσιες υπηρεσίες, αυτός που δεν ορμά για τον έλεγχο των αρμών της εξουσίας. Επαναστάτες δεν είναι αυτοί που παλεύουν να μπουν τροχονόμοι στη σκέψη μας, με χιλιοειπωμένα τσιτάτα, ανασυρμένα από τον καταψύκτη της ιστορίας, με ιδεολογικές ακαμψίες – αυτοί είναι πατερούληδες. Αντίθετα, επαναστάτες είναι αυτοί που διαβάζουν, τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο και κατανοούν, τι λένε οι άλλοι για τη χώρα μας. Και τους βρίσκεις παντού, φτάνει να έχουν ανοικτό μυαλό. Δεν κλείνονται σε στεγανά.

Για μένα, εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες. Το να κατατάσσεις τους ανθρώπους σε δεξιούς ή αριστερούς δεν μου λέει απολύτως τίποτα, ούτε κατοχυρώνει κάτι. Μου λέει όμως πολλά, όταν φορτώνεις την εκλογική σου ήττα στο λαό που υποτίθεται ότι υπερασπίζεσαι, όταν την αποδίδεις στην συνομωσία όλων των υπολοίπων εναντίον σου, όταν τα επιρρίπτεις στο σύστημα, όταν λες στον κόσμο ότι φταίνε τα σύνδρομα που έχουν οι αλλοπρόσαλλοι ψηφοφόροι, επειδή δεν προτίμησαν το σκορποχώρι στο μαγαζάκι σου. Τώρα το θυμήθηκες; Αλήθεια, πότε μιλάς στο όνομα του λαού και πότε όχι; Και μου λέει ακόμα πολύ περισσότερα, όταν αρνείσαι την πραγματικότητα και επιχειρηματολογείς στα όρια της παράνοιας. Πιο πειστικό θα ήταν, εάν έλεγες ότι φταίνε οι εξωγήινοι! Δεν σέβεσαι τότε τον πολίτη, δεν έχεις τριφτεί μέσα στην δημοκρατικότητα. Αμφιβάλλω μάλιστα έντονα, εάν όντως εντάσσεσαι και στο λεγόμενο «συνταγματικό τόξο».

Μάνα μου όλα περνούνε και όλα γίνονται ξανά…