Tο καλάθι της νοικοκυράς και του νοικοκύρη

Σαββατιάτικα ψώνια, στο σούπερ μάρκετ. Κοιτάζουμε στα ράφια την ταμπέλα με «το καλάθι του νοικοκυριού».

Πρώτα σχολιάζει η σύζυγός μου -οι γυναίκες σε τέτοια θέματα είναι συνήθως πιο σβέλτες- και μου λέει: Εμένα πάντως, που νιώθω αρχόντισσα στο σπίτι μου, θα με τιμούσε και θα με κολάκευε πάρα πολύ, εάν έγραφε «το καλάθι της νοικοκυράς». Τώρα που το σκέφτομαι, της λέω, το ίδιο θα ένιωθα και εγώ, εάν διάβαζα «το καλάθι του νοικοκύρη». Τι ωραίο θα ήταν, συμφωνήσαμε, εάν διαβάζαμε «το καλάθι της νοικοκυράς και το νοικοκύρη»! Θα ερχόντουσαν τα ανθρώπινα πιο κοντά. Συνειρμικά, η συζήτηση στράφηκε ύστερα γύρω από τη σύγχρονη σπουδή για ουδετερική «ισότητα» στην αποτύπωση της γλώσσας, κάτι που παρεμπιπτόντως μας αφήνει και τους δύο παγερά αδιάφορους – αν δεν μας προκαλεί θυμηδία κιόλας. Γιατί, όταν τελειώνουν τα ψώνια μέσα στους δαιδάλους της ακρίβειας, τα χέρια της κάθε νοικοκυράς και του κάθε νοικοκύρη είναι που γεμίζουν (αν γεμίζουν …) το «καλάθι». Το «νοικοκυριό» απλά περιμένει. Ουδέτερο.