⇒ Δυσκολεύεται κανείς να βρει λόγια για τη φρίκη. Τα συλλυπητήρια είναι τυπικότητες. Είμαστε όλοι Γάλλοι. Να ευχόμαστε να μη λέμε, σε λίγο καιρό, είμαστε όλοι Άγγλοι ή Γερμανοί… Είναι η ώρα του προβληματισμού και του επαναπρογραμματισμού. Εδώ θα φανεί η δύναμη της Ευρώπης. «Ο ισχυρός ξέρει να φαίνεται μεγαλόψυχος, μόνον ο αδύναμος πρέπει να σκοτώνει για να επιβάλει τις απόψεις του» κατά τον Γάλλο φιλόσοφο Πασκάλ Μπρυκνέρ.
⇒ Μετά την εκατόμβη νεκρών στο Παρίσι – στην καρδιά της Ευρώπης – με τις κτηνώδεις δολοφονίες ανυποψίαστων ανθρώπων από εκτελεστές τζιχαντιστές, όχι μόνον η Ευρώπη αλλά και ο κόσμος ολόκληρος εισήλθε στο σκοτεινό κόσμο της βίας και του αίματος. Η ευθύνη της πολιτισμένης Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα (δηλαδή των ΗΠΑ) είναι τεράστια και πληρώνεται ήδη με αίμα. Επέτρεψε (αν όχι και προκάλεσε) τη δημιουργία φανατικών εγκληματικών οργανώσεων από φονταμενταλιστές για να ρίχνει ή να ελέγχει κυβερνήσεις. Η δυτική προσπάθεια κατανόησης και χειρισμού της «απολίτιστης» Ανατολής με τα εργαλεία της αστικής λογικής και χωρίς συναίσθημα, μοιάζει κουβάλημα νερού με το καλάθι. Η δημοκρατία και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως ορίστηκαν το 1948 από τον ΟΗΕ, ούτε εξάγεται ούτε εισάγεται. Πολύ περισσότερο όταν ο εξαγωγέας, δηλαδή οι δυτικές κυβερνήσεις και κοινωνίες, αποσκοπούν στο συμφέρον και στην επιβολή. Για τον πολιτισμό όμως της Ανατολής, για τους φανατικούς του Κορανίου – το οποίο σε πάνω από 100 στίχους καλεί σε πόλεμο εναντίον των απίστων με οδηγίες μάλιστα μερικές φορές για αποκεφαλισμούς και κόψιμο δακτύλων – πόσο συμβατός και σεβαστός μπορεί να θεωρηθεί ο δυτικός άνθρωπος; Τι είναι η αντίληψη του δυτικού για το χιούμορ με τα σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ από το γαλλικό Σαρλί Εμπντό ή πριν από καμιά δεκαριά χρόνια (αν θυμάμαι καλά) από δανέζικη εφημερίδα και τι η πίστη του μουσουλμάνου; Πού συναντώνται, αν συναντώνται; Μπορεί να χωρέσει κάτω από το ιδεολόγημα της ελευθερίας του λόγου η ασέβεια προς τη θρησκεία δισεκατομμυρίων ανθρώπων; Φοβάμαι πως η έμπρακτη απουσία ανοχής προς τα όσια και τα ιερά του άλλου συγκροτεί έναν άλλου είδους άθρησκο φανατισμό. Ο δυτικός πολιτισμός θα έπρεπε να έχει ως μοναδικό του όπλο την αγάπη και τη συναλληλία προς όλους, με μία μόνο απαίτηση: το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Φαίνεται έτσι πόσο προσβλητική για τους μουσουλμάνους και επικίνδυνη για τη Γαλλία ήταν η κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων. Επάνω στη γκετοποίηση, στην οικονομική ανέχεια, στους ύποπτους και μη μέχρι τώρα βολικούς για την τεχνοκρατική Δύση πολέμους της Μ. Ανατολής, επάνω στην ανασφάλεια και στο φόβο, ήλθε και έδεσε η εργαλειακή λογική του ιερού εγκλήματος που παίρνει εκδίκηση, εκδίκηση και για τις προσβολές στο πρόσωπο του Μωάμεθ. Και άντε ύστερα να αποκρούσεις την ιδέα ότι οι πόλεμοι δεν μπορεί να είναι ακόμα και σήμερα θρησκευτικοί.
