Αναγνωστικόν Εκθέσεως

Στο πολιτειακό μας σύστημα, πρακτικά και ουσιαστικά ποιος έχει μεγαλύτερη εξουσία, ο Πρόεδρος της Βουλής ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Ο Πρόεδρος της Βουλής είναι επικεφαλής της νομοθετικής εξουσίας. Έχει την αρμοδιότητα να οργανώνει και να διευθύνει τις εργασίες της, να συντονίζει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, να εγγυάται την ομαλή λειτουργία της Βουλής και τη διατήρηση της τάξης κατά τις συνεδριάσεις, να διαχειρίζεται την ατζέντα των νομοθετικών διαδικασιών και των συζητήσεων, να ελέγχει τη σωστή εφαρμογή του κανονισμού. O Πρόεδρος της Βουλής περιορίζεται εντός του πλαισίου της Βουλής και της νομοθετικής διαδικασίας. Τι είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Είναι ο ανώτατος πολιτειακός άρχων και εκφραστής της ενότητας του κράτους, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Υπογράφει και επικυρώνει τους νόμους που ψηφίζονται από τη Βουλή, ορίζει την ημερομηνία εκλογών, διαλύει τη Βουλή και αναθέτει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε περίπτωση κρίσης, εκδίδει διατάγματα, κυρίως κανονιστικά, είναι ο συμβολικός αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και ο συμβολικός εκπρόσωπος του κράτους σε διεθνές επίπεδο. Η εξουσία του περιορίζεται σε διαδικαστικό επίπεδο, καθώς οι περισσότερες πράξεις του απαιτούν τη συνυπογραφή του πρωθυπουργού ή άλλων υπουργών. 

Ο Πρόεδρος της Βουλής επομένως έχει μεγαλύτερη πρακτική εξουσία, καθώς επηρεάζει άμεσα τη νομοθετική διαδικασία, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία του κράτους, επειδή μπορεί να διαμορφώσει συζητήσεις και περιεχόμενα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει συμβολική εξουσία, με μεγαλύτερο μεν θεσμικό και συμβολικό ρόλο, αλλά η επιρροή του είναι περιορισμένη, λόγω του κοινοβουλευτικού μας συστήματος. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Στην πράξη, ο Πρόεδρος της Βουλής έχει μεγαλύτερη άμεση επιρροή. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκπροσωπεί μεν τον ενιαίο χαρακτήρα του κράτους, το περιεχόμενο του οποίου όμως συνδιαμορφώνεται από άλλους θεσμούς.

Στο προκείμενον. Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλοί σοβαροί και κατάλληλοι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την πολιτική τους προέλευση, που θα μπορούσαν να προταθούν για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι θέμα που σχεδόν δεν με απασχολεί. Το Σύνταγμα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Σημασία έχουν τα πρόσωπα και όχι το «γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Μανόλης» κατά το παίγνιον του καθενός. Το ότι τα πάντα είναι ασκήσεις ισορροπιών, δεν αμφισβητείται. Με νοιάζει όμως η ειλικρίνεια, και ιδού η απορία μου. Αναγνωρίζεις μεν επανειλημμένα και με ευρύτατη πλειοψηφία ότι ο κ. Τάδε ως Πρόεδρος της Βουλής έκανε πολύ καλά τη δουλειά του. Και τι σημαίνει έκανε πολύ καλά τη δουλειά του; Σημαίνει ότι συμπεριφέρθηκε με ισότητα, χωρίς διακρίσεις, δεν ήταν κομματάρχης, δεν εκμεταλλεύτηκε τη θέση του, ήταν ενωτικός. Εγγυήθηκε τους κανονισμούς και τους τήρησε, από μία θέση με πρακτική εξουσία και άμεση επιρροή μεγαλύτερη από αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτόν λοιπόν δεν τον θέλεις για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ως μικροκομματικό και ακατάλληλο, όπως λες. Μπορεί να έχεις δίκαιο, αλλά έχεις δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είναι ακατανόητη η λογική σου. Αυτή είναι και εμένα η άποψή μου για ένα θέμα που σε πολύ λίγο καιρό θα παρέλθει, όπως και τόσα άλλα μικρομέγαλα. Δεν είναι για το ευλογημένος ο ερχόμενος αλλά για το ωσαννά μέχρι το σταυρωθήτω.

Είναι αδιανόητη η επίθεση με γροθιές που δέχτηκε σήμερα -από μαθητή της Β΄ Γυμνασίου του σχολείου του- Γυμνασιάρχης της πόλεως του Ηρακλείου, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο! Ο λόγος; Επειδή ενημέρωσε τους γονείς, ως όφειλε, ότι το παιδί τους συμμετείχε σε κατάληψη…

Η κατάσταση με τους εφήβους εκτραχύνεται όλο και περισσότερο. Δεν αφορά μόνον περιστατικά σωματικής βίας. Πρέπει να παρθούν μέτρα, διαφορετικά οι εκπαιδευτικοί σε λίγο καιρό δεν θα μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Είμαστε μαζί με τον συνάδελφο διευθυντή, του ευχόμαστε εκ βαθέων υγεία και να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του όπως ξέρει.

Πρέπει να παρθούν αυστηρά μέτρα. Πληροφορηθήκαμε ότι η Βουλή της Ιταλίας σύμφωνα με σχετικό νόμο που ενέκρινε, οι μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, του Γυμνασίου και του Λυκείου, των οποίων η συμπεριφορά θα βαθμολογείται με βαθμό κάτω του 5 με άριστα το 10, θα κρίνονται ως «απορριπτέοι» ανεξάρτητα από τις βαθμολογικές επιδόσεις στα μαθήματα, και θα καλούνται να επαναλάβουν την τάξη την επόμενη σχολική χρονιά. Ο χαρακτηρισμός της φοίτησής τους δηλαδή δεν θα εξαρτάται μόνον από τις απουσίες, όπως συμβαίνει στη χώρα μας, αλλά και από τη συμπεριφορά τους.

Υποστηρίζω σθεναρά την κατεύθυνση αυτού του μέτρου. Να το συζητήσουμε. Σε μια τέτοια περίπτωση, ξέρω ότι θα προβληθούν παντοειδείς δικαιολογίες και αντιδράσεις. Είμαι όμως και σίγουρος ότι οι Σύλλογοι Διδασκόντων -εάν θεσμοθετηθεί κάτι παρόμοιο και στα σχολεία μας- θα έχουν πάντα τη συλλογική παιδαγωγική κατάρτιση, τη σοφία, την ωριμότητα και την υπευθυνότητα να ενεργούν κατάλληλα, όταν και όπου πρέπει. Τόλμη θέλει.