Δεν υπάρχουν επαγγελματίες του πολιτισμού

Η εφημερίδα «Το Βήμα» στο σημερινό κύριο άρθρο παρατηρεί ότι λόγω της πανδημίας «ο τουρισμός σβήνει, τα ταξίδια εκμηδενίζονται, η τέχνη δεν έχει παραστάσεις, ο πολιτισμός χάνεται και ο αθλητισμός αδυνατεί να αποδώσει εκ του µακρόθεν, σε άδεια στάδια, χαρά και αποτελέσματα». Έχω μία ένσταση, ως προς τον πολιτισμό που «χάνεται». Κανένας πολιτισμός δεν χάνεται! Ίσα ίσα, σήμερα είναι που αποδεικνύεται στην πράξη το συλλογικό μεγαλείο του ανθρώπινου πολιτισμού, με την παγκόσμια συστράτευση της επιστήμης, με τη συνένωση κάθε δύναμης για το αγαθό της υγείας, με τις θυσίες και την υπομονή του κόσμου, με τον ανιδιοτελή ηρωισμό γιατρών και νοσηλευτών, με την αναβάπτιση στις έννοιες της ζωής, της αγάπης, του θανάτου, του αλτρουισμού, της συναλληλίας. Πολιτισμός προσώπων. Σε κάθε χώρα, σε κάθε τόπο, όπως και στα καθ’ ημάς.

Κατανοώ βέβαια ότι με το «πολιτισμός» εννοούνται στο άρθρο οι επαγγελματίες της τέχνης για την παραγωγή του προσφερόμενου και ζητούμενου απτού «πολιτιστικού» προϊόντος κάθε κοινωνίας. Όντως, με αυτό το περιεχόμενο χρησιμοποιείται κατά κόρον στη χώρα μας η λέξη «πολιτισμός», όπου τσουβαλιάζεται κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα, από τα μπουζουκομάγαζα έως το υψηλών απαιτήσεων θέατρο και τη μουσική. Τόσο το χειρότερο τότε! Η συνείδησή μου δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τέτοιου είδους εκπτώσεις. Φαντάζομαι ότι περιττεύει να πω ότι υποκλίνομαι στους αυθεντικούς καλλιτέχνες. Δεν υπάρχουν όμως επαγγελματίες του πολιτισμού. Ο πολιτισμός δεν είναι υπόθεση ενσήμων ή ανεργίας. Άποψή μου.