Η αποφυγή κοινωνικών επαφών δεν είναι κοινωνική αποστασιοποίηση (social distancing)!

Σχολιάζω τη βιαστική και λανθασμένη, κατά την άποψή μου, απόδοση στα Ελληνικά του μοδάτου, ένεκα της πανδημίας, όρου social distancing ως «κοινωνική αποστασιοποίηση».

Δεν είναι ανάγκη να καταφύγουμε στο λεξικό για να μάθουμε ότι “αποστασιοποίηση» είναι η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του αποστασιοποιώ, η τήρηση απόστασης από κάποιο πρόσωπο ή γεγονός, που επιτρέπει την αντικειμενική και ουδέτερη στάση απέναντι σε αυτό και ότι, επίσης, στο θέατρο σημαίνει τον τρόπο ερμηνείας ενός έργου, που δεν επιτρέπει την ταύτιση του ηθοποιού με το πρόσωπο που υποδύεται και του θεατή με τα πρόσωπα και με τις καταστάσεις που διαδραματίζονται στη σκηνή. Αλλά και το «κοινωνικός» αναφέρεται στην κοινωνία ή έχει σχέση με αυτήν, καθώς και στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους μέσα στην κοινωνία, στις κοινωνικές σχέσεις και επαφές, στην κοινωνική ζωή μιας πόλης. Επομένως, η «αποστασιοποίηση» προφανώς δεν μπορεί να είναι κοινωνική, αφού αποκλείει την κοινωνικότητα.

Στο ψητό. Όταν (τώρα που μιλάμε) ο κόσμος καλείται να μείνει σπίτι του για να προφυλαχθεί και να προφυλάξει, προσώρας απλά αποφεύγει ή διακόπτει τις κοινωνικές επαφές του. Δεν αποστασιοποιείται από την κοινωνία! Κάθε άλλο. Λίγες ίσως φορές οι άνθρωποι έχουν να επιδείξουν κοινωνική αλληλεγγύη και έγνοια τέτοιας μορφής, όπως σήμερα – τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο φλέγονται. Είναι, ως εκ τούτου, όχι μόνον παραπλανητική αλλά και κοινωνικά άδικη η απόδοση του social distancing ως «κοινωνική αποστασιοποίηση». Η αποφυγή κοινωνικών επαφών δεν είναι κοινωνική αποστασιοποίηση! Μία (προσωρινή, εξ ανάγκης) «αποφυγή κοινωνικών επαφών» είναι. Γι’ αυτό, κρατάτε. Τα καλύτερα γλέντια δεν τα κάναμε ακόμα. Τώρα προετοιμάζονται.