Η φοβία ενός “θερμού επεισοδίου”

Τις μέρες των διακοπών παρακολούθησα, αρκετές μπορώ να πω, τηλεοπτικές πολιτικές εκπομπές γύρω από τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Με θλίβει η ανησυχητική παρατήρηση ότι κοινός τόπος όλων των συζητήσεων ήταν πάντα οι δύο -κατά κανόνα σταθερά παρούσες- ερωτήσεις του τύπου «φοβάστε ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία;» και «τι θα πράξουν σε με τέτοια περίπτωση οι ΗΠΑ;». Διαπίστωσα και ευρύτερα ότι ο «φόβος» ενός «θερμού» επεισοδίου έχει καταντήσει πραγματική φοβία που διασπείρει παντού το διαβρωτικό της δηλητήριο – ιδίως όταν συνδυάζεται με την ικετευτική προσδοκία ότι ο Αμερικανός μεσσίας μπαμπάς θα μας γλυτώσει από την «ώρα της κρίσεως» και ότι τελικά θα το αποφύγουμε… Η ντε φάκτο ψυχολογική αυτή προσάρτηση στον περιφερόμενο και αυτοπολυδιαφημιζόμενο τσαμπουκά της Τουρκίας, δεν νομίζω να συμφωνεί κανείς ότι συνεισφέρει στην οικονομικοκοινωνική μας ηρεμία. Ενώ όμως ο φόβος μπορεί να μετατραπεί σε αφυπνιστικό λάκτισμα λογικής για προετοιμασία και προστασία, η φοβία αντίθετα είναι γέννημα του παραλογισμού και της παραλυτικής δειλίας. Να μην λέμε ξανά και ξανά τα αυτονόητα, ότι δηλαδή δεν θέλουμε αναταραχές και πολέμους. Αλίμονο! Το ζήτημα είναι πώς τα αποφεύγουμε. Σίγουρα όχι με τις φοβίες.