Θα θυμάμαι τον Νιόνιο

Σε ένα άρθρο του το 1998 με τίτλο «Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;» (σχετικά με την τότε διαμάχη και τις προεκτάσεις της για την παραχώρηση του Ηρωδείου στον σχεδιαστή Κάλβιν Κλάιν και τη στάση μας απέναντι στα μνημεία μας) ο Ν. Μουζέλης επιχειρηματολογώντας εκφράζει την άποψη ότι τελικά ο διάσημος μόδιστρος θα πρέπει να ακούσει ένα «όχι», ενώ μεταξύ άλλων αναφέρεται σε αυτό που ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Γιούργκεν Χάμπερμας αποκαλεί αποικιοποίηση του «βιοκόσμου» από την κυρίαρχη εργαλειακή λογική του οικονομικού συστήματος, Τονίζει δε ότι «αυτή η αποικιοποίηση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό στις σύγχρονες μεταβιομηχανικές κοινωνίες που το θεωρούμε αναχρονιστικό, αν όχι αλλόκοτο, όταν κάποιος επιμένει στο πέρασμα από την κυριαρχία του πρώτου πάνω στο δεύτερο, στην ισορροπία μεταξύ των δύο στοιχείων» (Έκφραση – Έκθεση, Γ’ Τεύχος, αναθεωρημένη έκδοση, σ. 164).

Στη σημερινή Ελλάδα συμβαίνει επιπλέον και κάτι άλλο, χειρότερο θα έλεγα, που εκπορεύεται από ανθρώπους με χαρακτηριστικά πολεμικού οίστρου. Δείτε τις αντιθέσεις γύρω από το θέμα του Αγνώστου Στρατιώτη, με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Σκεφτείτε τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και κρίσεις για τον χθεσινό θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου (Νιόνιου). Ποια είναι η κοινή πηγή αυτής της στάσης; Είναι ότι αυτή τη φορά πρόκειται για την αποικιοποίηση που λέγαμε πιο πάνω (καπέλωμα, θα το έλεγα) ολοκλήρου σχεδόν του κοινωνικού μας βιοκόσμου από τη χρήσιμη εργαλειακή λογική του ενός και μόνου κομματικού λαϊκισμού: του λαϊκισμού που αξιώνει με όρους αγιότητας να επιβάλλει κάθε φορά τα «σωστά» πρέπει στη ζωή των ανθρώπων, κατά τη συγκυριακή λογική του τι εξυπηρετεί προσώρας περισσότερο. Αναχρονιστικά, αλλόκοτα πράγματα. Ισορροπία δεν υπάρχει. Θα θυμάμαι τον Νιόνιο για την κοφτερή τόλμη και παιδικότητά του. Για τα υπόλοιπα σπουδαία θα τον θυμάμαι μέσα από τους ήχους του.