Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου

⇒ Ελπίζω το καλοκαίρι να πέρασε ήσυχα και ξεκούραστα. Επανερχόμαστε μετά από απουσία δύο εβδομάδων. Τώρα που σιγά σιγά τελειώνει το καλοκαίρι και αρχίζει ο καύσωνας των εκλογών. Μέσα σε αυτό τον κύκλο της εναλλαγής των εποχών, του θρησκευτικού και εθνικού εορτολογίου, έχουμε τελευταία και τη συχνή προσφυγή στις κάλπες, ως μια σταθερά επαναλαμβανόμενη αξία των σημερινών κυβερνώντων. Εκλογές αχρείαστες κατά τη γενική ομολογία. Όσο όμως δεν γίνει κατανοητό ότι ο λαός εξουσιοδοτεί άλλα δεν αποφασίζει (για ζητήματα τα οποία οφείλουν να χειρίζονται οι εκλεγμένοι ηγέτες του) τόσο θα απλώνεται στην πολιτική ζωή του τόπου η ευθυνοφοβία. Και θα τίθεται θρασύδειλα πάνω απ’ όλα η κομματική επιβίωση. Και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αθέτησαν παλαιότερα πλείστες προεκλογικές τους υποσχέσεις. Σήμερα όμως έχουμε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ τη μοναδική περίπτωση, τολμώ να πω, της μεγαλύτερης και πιο άγαρμπης πολιτικής εξαπάτησης μετά τη μεταπολίτευση. Και όχι μόνο αυτό. Με τις εκλογές ζητείται από το «λαό» να πιει μονορούφι το νερό της λησμονιάς. Του ζητείται να δώσει συγχωροχάρτι στον πολιτικό κουτσαβακισμό, στις παρεΐστικες φαντασιώσεις, στην άγνοια, στην ανικανότητα, στην εξαπάτηση, στο μονοπώλιο του πατριωτισμού και στο στιγματισμό όσων διαφωνούν. Και το χειρότερο: να «δικαιώσει» την κυβέρνηση Σαμαρά–Βενιζέλου. Αντιστράφηκε πλήρως το «μερικοί νομίζουν ότι οι αγορές θα βαράνε το νταούλι κι εμείς θα χορεύουμε στο σκοπό τους. Ε λοιπόν εμείς θα παίζουμε στο εξής το νταούλι, ή μάλλον τη λύρα της Κρήτης, κι εκείνοι θα χορεύουν πεντοζάλη». Είχε τελικά δίκαιο αυτός που είπε ότι η λύρα, ιδίως όταν δεν υπάρχει και η λίρα – με γιώτα, είναι δύσκολο όργανο γιατί αυτός που την παίζει πρέπει να προσέχει τι κάνουν και τα πρόβατα… Μακάρι από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου να προκύψει μία σοβαρή κυβέρνηση συνεργασίας και εθνικής συνεννόησης. Δεν αντέχουμε άλλο. Να γίνει και το χατίρι σε όσους νοστάλγησαν το ρόλο της αντιπολίτευσης.