Όλοι ανησυχούμε ξανά για το άνοιγμα των σχολείων

Όλοι ανησυχούμε ξανά για το άνοιγμα των σχολείων. Θέλω και πάλι να πιστεύω (όπως και την πρώτη φορά) ότι όλα θα πάνε καλά, φτάνει να ακούμε τους ειδικούς επιστήμονες. Με αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι θα καλυφθούν τόσον οι όποιες ορατές κρατικές ελλείψεις, όσον και οι ιπτάμενες συνδικαλιστικές ιοκορώνες. Επομένως, πολύ σωστά ερωτάται το υπουργείο Παιδείας για το “τι απαντά στον εκπρόσωπο της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς για θέματα διαχείρισης του Covid-19, καθηγητή Ηλία Μόσιαλο, που ζητά ευθέως τη μείωση των μαθητών ανά τάξη”. Δεν θα υπήρχαν εδώ σκιές ανειλικρινούς κριτικής, εάν είχε διαβαστεί και το τι λέει παρακάτω ο κ. Μοσιαλος, ο οποίος προσθέτει ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και άλλοι χώροι (εκτός σχολικών κτηρίων), καταλήγοντας ότι “αν δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί αυτό, τότε ίσως να πρέπει να εξεταστεί η εκ περιτροπής διδασκαλία, ή η αναδιοργάνωση των προγραμμάτων διδασκαλίας και του σχολικού προγράμματος, έτσι ώστε να επιτραπεί η διαμόρφωση ενός ασφαλέστερου σχολικού περιβάλλοντος”. Η αλήθεια να λέγεται και να μην την κόβουμε κατά το υπέρ ή κατά συντεχνιακό συμφέρον της πάρτης του καθενός. Η σωστή, άρα, ερώτηση θα ήταν “τι απαντά σε όλα αυτά το υπουργείο;”. Το τι βολεύει τον καθένα είναι το ζήτημα; Τι από όλα αυτά θέλουμε ή μπορούμε; Αλλά όμως, όταν κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες της χώρας και τους μέσους όρους των εξ ανάγκης ενεργειών μας ως κράτος, τότε μου φαίνεται ότι προστρέχουμε αλλιώς στον άρτι εκφρασθέντα υπουργικό περί μαθητών μέσο όρο, με επιπρόσθετες όμως δόσεις ηδονικού λόγου προς χάριν του πλήθους. Τα πράγματα είναι γενικώς δύσκολα. Να μην τα κάνουμε δυσκολότερα.