⇒ Ως γνωστόν, στο Λύκειο ο μαθητής εκτός από το μεγάλο κορμό των υποχρεωτικών μαθημάτων καλείται να επιλέξει και ένα μάθημα από τα λεγόμενα «μαθήματα επιλογής». Μολαταύτα, στην πράξη η επιλογή δεν είναι καθόλου επιλογή, αφού δεν προσφέρονται για παρακολούθηση όλα τα προς επιλογήν μαθήματα. Είτε δεν υπάρχει ο αντίστοιχος εκπαιδευτικός να τα διδάξει είτε κυρίως δεν συγκεντρώνεται ο απαιτούμενος, βάσει των κανονισμών, αριθμός μαθητών. Παράλληλα στη β’ τάξη μπορεί να γίνει και αλλαγή του επιλεγέντος ήδη με την έναρξη της σχολικής χρονιάς Προσανατολισμού (ανθρωπιστικών ή θετικών σπουδών). Ένα θέμα ουσιαστικής σημασίας για μαθητές και γονείς.
Γνώμη μου είναι ότι το Υπουργείο πρέπει να ξαναδεί την ορθότητα και τη σκοπιμότητα της δυνατότητας που παρέχεται στους μαθητές των δύο πρώτων τάξεων του Λυκείου (με την έναρξη κάθε σχολικής χρονιάς) να αλλάζουν και να ξανααλλάζουν μέχρι τις 30/10. Ενώ η δυνατότητα κατ’ αρχήν είναι παιδαγωγικά σωστή, εν τούτοις στην πράξη προκαλεί κάποιες ανωμαλίες στο σχολείο. Η αλλαγή δεν γίνεται πάντα από γνωστικό ενδιαφέρον αλλά και για διαφόρους λόγους. Κάποια παιδιά θέλουν να πάνε σε άλλο τμήμα, επειδή δεν τους αρέσει ο καθηγητής ή η καθηγήτριά τους ή θέλουν να βρουν την παρέα τους. Είναι μέσα στη ψυχολογία του μαθητή και το σχολείο, στο μέτρο του δυνατού, πρέπει να το σεβαστεί. Από τη στιγμή όμως που η συνήθης και νόμιμη πρακτική είναι να χωρίζονται τα τμήματα αλφαβητικά (και με βάση συχνά το μάθημα επιλογής – άλλωστε σημασία έχει να μην υπερβαίνεται ο επιτρεπόμενος αριθμός τμημάτων γενικής παιδείας – κατ’ ανώτατο όριο 27 ανά τμήμα επειδή έτσι βγαίνει καλύτερα το ημερήσιο πρόγραμμα) δημιουργείται μεγάλη αναστάτωση στο σχολείο. Σίγουρα είναι πολύ σημαντική πάντως η ορθή επιλογή σπουδών από το μαθητή. Τα τμήματα όμως συγκροτούνται ήδη από τις 11 Σεπτεμβρίου και τα μαθήματα έχουν προχωρήσει. Οι μαθητές μπήκαν όχι μόνο σε ένα ρυθμό αλλά και στη λογική της ομάδας, αρχίζοντας σιγά σιγά να συνηθίζουν τόσο τους καθηγητές και τις καθηγήτριές τους όσο και τους συμμαθητές τους. Το ξαναανακάτεμα της τράπουλας (το χώρισμα δηλαδή και πάλι των τμημάτων αλφαβητικά, όπως ορίζουν οι κανονισμοί) για “χάρη” των παιδιών που άλλαξαν δημιουργεί καραμπόλες και μετακινήσεις που συνοδεύονται από ποικίλα προβλήματα: δυσαρέσκεια, απροθυμία αλλαγής καθηγητή ή καθηγήτριας, σπάσιμο της ομάδας, πισωγυρίσματα ίσως στην ύλη και στη διδασκαλία κλπ.
Νομίζω ότι το περιθώριο των 20 ημερών είναι πολύ. Μία προθεσμία μέχρι τις είκοσι κάθε Σεπτέμβρη (όπως και για την Γ’ Τάξη) θα ήταν λογικότερη, παιδαγωγικότερη και λειτουργικότερη.
