Για την απεργία των δημοσιογράφων

 ⇒ Όλη αυτή η κλάψα από κάποιους δημοσιογράφους για τη 48ωρη απεργία τους, που κήρυξε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών συμμετέχοντας στη 48ωρη απεργία της ΓΣΕΕ, εμένα δεν με πείθει για δύο λόγους. Πρώτον, εάν εξαιρέσει κανείς την με τις ευλογίες του ΣΥΡΙΖΑ νεοκρατικοδίαιτη και ιδεολογικά ελεγχόμενη ΕΡΤ, όλοι οι άλλοι εναντίον ποιου εργοδότη στρέφονται για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους ζητήματα; Προφανώς όχι εναντίον του κράτους αλλά ξεκάθαρα εναντίον των επιχειρήσεών τους, που δεν φέρουν καμία ευθύνη για τα προπαγανδιστικά κολπάκια της εξουσίας. Το σίγουρο είναι ότι με το σιωπητήριο στην κριτική που σάλπισαν οι συνδικαλιστικές ενώσεις των δημοσιογράφων – ανεξάρτητα από τα πραγματικά ατομικά κίνητρα – προσφέρονται βολικές εκδουλεύσεις στην κυβέρνηση, την ώρα κατά την οποία στη Βουλή νομοθετούνται πράματα και θάματα. Και δεύτερον, γιατί άραγε όσοι διαφωνούν (αν διαφωνούν πραγματικά) δεν φροντίζουν να βρουν τρόπο (τεχνολογία γαρ με τη σέσουλα…) να συνεχίσουν να ενημερώνουν τον κόσμο; Υπάρχουν βέβαια και εκείνα τα περίφημα δεσμευτικά και υποχρεωτικά καταστατικά τους με τις διαγραφές και τις τιμωρίες. Θεμελιώνουν όντως μια σοβαρή δικαιολογία για το υποχρεωτικό της απεργίας. Σύμφωνοι. Η  ειλικρίνεια απαιτεί όμως να ομολογεί κανείς τα όρια τελικά της ελευθερίας του.  Εδώ τα παραμύθια της κυβέρνησης έχουν γίνει επιστήμη. Αν οι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι ασκούν ύψιστο κοινωνικό λειτούργημα – προσωπικά το πιστεύω – ας έχουν το θάρρος τέτοιες ώρες να αποκαλύπτουν τα ψέματα.