Εθνικό Σύστημα Υγείας και Παιδεία

Όταν με το καλό περάσει ο εφιάλτης αυτός που ζούμε, μέσα στα πολλά που προφανώς πρέπει να επανεξετάσουμε (ως κοινωνία και δομημένη πολιτεία) ξεχωρίζουν κατά την άποψή μου δύο. Το πρώτο είναι η επιμελής φροντίδα για το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). Όχι μόνον δια της στελέχωσής του με ιατρικό, παραϊατρικό και βοηθητικό προσωπικό, αλλά με την ενίσχυση της όλης υλικοτεχνικής και κτιριακής υποδομής μέσω γενναίας χρηματοδότησης (κατά τρόπο διαφανή σε όλα) ώστε να πείθεται ο πολίτης ότι οι κόποι του πιάνουν τόπο. Η ενίσχυση της δημόσιας υγείας δεν σηκώνει πλέον κανέναν αντίλογο. Το δεύτερο -αν όχι και πρωτεύον, γιατί θα οδηγήσει στο πρώτο ως αναπόφευκτο επιτακτικό αίτημα εκ μέρους των πολιτών- είναι η επαναφορά της Παιδείας μας στις ρίζες της, στον υπεύθυνο ανθρωπισμό δηλαδή και στην καλλιέργεια κοινωνικού ήθους συναλληλίας. Να εθιστεί ο άνθρωπος εξ απαλών ονύχων να ενστερνίζεται αυτόματα την ευθύνη, που κατά ευρύτερη λογική αναγκαιότητα επιστρέφει στον ίδιο. Αυτό ακριβώς ζητάμε τούτη την ώρα. Ο ελληνικός μας πολιτισμός σε όλο το ιστορικό του φάσμα -ο οποίος κατέστη ντε φάκτο παγκόσμιος- έχει εργαλεία και καταπληκτικά μαθήματα (σε κάθε τομέα) που μπορούν εκπαιδεύοντας τους νέους ανθρώπους να σχηματίσουν μέσα τους το ολόγραμμα του συν-ανθρώπου συμ-πολίτη. Καιρός να ξεφύγουμε από τη σεμιναριοπαιδεία των ατομιστικών δεξιοτήτων, των ευκαιριακών αφιερωμάτων, της βιαστικής καταφυγής σε ασταθή μπαλώματα, της κατσαβιδοποίησης των νέων με την καθήλωση σε «ύλες» και αποσπασματικές διεκπεραιωτικές πληροφορίες… Έτσι μεταφράζω τις εκκλήσεις του πρωθυπουργού για κοινωνική ευθύνη και πειθαρχία, έτσι νιώθω την αγωνιώδη ανησυχία του καλού εκείνου ανθρώπου, του σεμνού και ταπεινού γιατρού Σωτήρη Τσιόδρα, που μας ενημερώνει με απαράμιλλη επαγγελματική ηρεμία καθημερινά – ο θεός καλά να τον έχει. Έτσι τα βλέπω.