[Ομότιλο σημερινό άρθρο μου στην εφημερίδα ‘”Πατρίς”]
Πλησιάζουμε και φέτος την εορτή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Στα σχολεία, η διάχυτη παντού ανυπομονησία για τις διακοπές, συναγωνίζεται την αναμονή για τη θαλπωρή που υπόσχεται να χαρίσει το πρωινό ραχάτι. Μαθητές και μαθήτριες περνούν ακόμα πιο «δύσκολες» ώρες. Δεν φημίζονται δα, ούτε τα καρεκλάκια αλλά μήτε και τα θρανία για τις ανέσεις που προσφέρουν. Είναι και αυτός ο καλός Θεούλης – που δυστυχώς δεν ευλόγησε και την ώραν αλλά μόνον την ημέραν την εβδόμην. Ίσως γι’ αυτό και τα παιδιά του Λυκείου σέρνονται κυριολεκτικά στο μάθημα την «έβδομη ώρα». Ολοχρονίς. Το θεωρούν σχεδόν φυσική και δικαιολογημένη εξέλιξη. Όρκο δεν παίρνω αλλά και εμείς οι δάσκαλοι το ίδιο μου φαίνεται σκεφτόμαστε…
Είναι μια ώρα δύσκολη η «έβδομη ώρα». Μια γενικότερη ανησυχία είναι σκορπισμένη παντού, ενώ η συγκέντρωση στο μάθημα αναζητείται μεταξύ της κούρασης και του ανοικτού βιβλίου με τις πιεστικές ασκήσεις για εκείνα τα άλλα μαθήματα, αμέσως μετά το πέρας των μαθημάτων του δημόσιου σχολείου. «Δεν προλαβαίνω κύριε». Πόσα να αντέξει το παιδικό μυαλό; Στο τέλος και το ένα το χάνει και το άλλο το ακριβοπληρώνει. Ο μαθητής με το άγχος του, ο γονιός και με την τσέπη του.
Είναι χρόνος ημιθανής, αν όχι ετοιμοθάνατος, για την εκπαιδευτική και διδακτική διαδικασία η «έβδομη ώρα». Αν είναι μάλιστα και η της Παρασκευής, τότε ζυμώνεται ένα προεόρτιο «εκρηκτικό» μείγμα σαββατοκυριακάτικης προσδοκίας και «άστε μας να φύγουμε λίγο πιο νωρίς, Παρασκευή είναι κύριε». Άφιλο το σχολείο, κακή νταντά η πολιτεία για τα παιδιά. Μπορεί η κατάσταση να είναι ακόμα η ίδια, όπως την περιγράφει πριν από εκατό περίπου χρόνια ο Δ. Γληνός σατιρίζοντας με πίκρα την επαναφορά της αρχαΐζουσας: «Τα παιδιά ενύσταζαν, ενύσταζαν, ενύσταζαν. Θεέ μου πώς ενύσταζαν! Ωσάν η Ελληνική φυλή να είχεν αγρυπνήσει επί χιλιετηρίδας και να είχε συγκεντρωθή όλη η κόπωσίς της εις τους συγχρόνους ελληνόπαιδας».
Καλά Χριστούγεννα, καλή Πρωτοχρονιά. Με επί γης ειρήνη!
