[συνεχίζουμε από την τελευταία μας ανάρτηση]
⇒ Όταν λοιπόν ένα σύστημα θεωρεί ότι είναι αυτονόητα «πολιτικές» κάποιες θέσεις, δηλαδή κομματικές για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους – όπως λ.χ. του περιφερειακού διευθυντή εκπαίδευσης ή των διοικητών οργανισμών κλπ – σημαίνει ότι προ πολλού ο ψηφοφόρος (γιατί αυτός ο εσαεί σφραγιζόμενος με ημερομηνίες λήξης είναι που ενδιαφέρει) έχει τελεσίδικα χωνέψει ότι τα πολλά είναι για τους λίγους και τα λίγα για τους πολλούς. Η ανήθικη αυτή, σιωπηρή στα λόγια και δυσωδώς παρούσα εν τοις πράγμασιν παραδοχή μετέτρεψε κάθε δίκαιη επιχειρηματολογία σε δικαιολόγηση «επιχειρημάτων» όπου το συμπέρασμα εξάγεται προτού καν αναζητηθούν οι προκείμενες. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται καθόλου. Η έκθεσή μας στην κυνική ψυχολογική προπόνηση δεκαετιών κατασκεύασε τη βάση της «συναίνεσης» πάνω στην παραδοχή της αδυναμίας για θεραπεία. Και ύστερα τι μένει; Ο μονόδρομος να αναδειχθεί το θυμικό σε όλο του το μεγαλείο (ξέσπασμα το λένε, πρωθυπουργικό μάλιστα) για να ειπωθούν τα αυτονόητα και μάλιστα όχι ως προς τους κανόνες του κοινού νου αλλά ως προς την προσδοκία του κάθε φορά αναμενόμενου και αυτονόητα απογοητεύοντος Μεσσία της καρδιάς μας.
Πληρώνουμε, λένε, ακόμα τη διχόνοια του εμφυλίου και τα άλλοθι γύρω από τη χούντα και το ηρωικό Πολυτεχνείο. Και εδώ όμως υπήρξε διαχρονικά μια τακτοποίηση. Η Δεξιά καρπώθηκε την εξουσία και η Αριστερά βολεύτηκε με την ιδεολογία (ο διαχωρισμός με βάση την πολιτική και όχι τις δηλώσεις). Και τώρα που οι ρόλοι άλλαξαν, οι πάντες νιώθουν έξω από τα νερά τους. Ανέλαβαν ευθύνες, όχι απλά δυσβάστακτες αλλά παντελώς άγνωστες. Ούτε η λεγόμενη αριστερά με τον εκμαθημένο καταγγελτικό της λόγο μπορεί να παραγάγει εξουσία ούτε η γερασμένη και λεγόμενη δεξιά, εθισμένη στους κραταιούς κρατικούς μηχανισμούς της ευνοιοκρατίας, είναι σε θέση να συγκινήσει με την ιδεολογία της. Κάπως έτσι το όλον φάσμα του τυπικού μας πολιτικού συστήματος, ειδικευμένο στο μπάλωμα και στο μπάζωμα του μυαλού των πολιτών, ηδονίζεται να μοιράζει λαϊκά παυσίπονα. Το έχουμε ζήσει. Η πληθωρική παρουσία των λόγων είναι εκκωφαντική, όταν απουσιάζουν τα έργα.
[θα συνεχίσουμε]
