⇒ Σάλο, λέει, προκάλεσε στην Ουγγαρία η επιλογή ενός φωτογράφου να φωτογραφίσει μοντέλα που παριστάνουν μετανάστριες και μάλιστα μπροστά στο φράχτη. «Πολλοί έπιασαν το νόημα της φωτογράφισης, άλλοι τις βρήκαν προσβλητικές αλλά εγώ δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν απλά να αναδείξω την πολυπλοκότητα του προβλήματος» λέει ο ίδιος.
Δεν νομίζω πάντως οι καλλίγραμμες γυναίκες να προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους. Ούτε ο καλλιτέχνης φωτογράφος να μην επέτρεψε σκόπιμα στον εαυτό του, δραττόμενος έξυπνα της ευκαιρίας, να καπελώσει με το εμπορικό τον πόνο αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που η δυστυχία και ο ανθρώπινος πόνος αποδεικνύονται κερδοφόρα επιχείρηση, παρά τις όποιες αρχικές προθέσεις.
Πώς ξεκίνησε άλλωστε η μόδα των φθαρμένων και σκισμένων τζινς; Πριν τη δεκαετία του 1970 τα πολυφορεμένα και σκισμένα ρούχα χαρακτήριζαν κυρίως τους φτωχούς συνανθρώπους μας της εργατικής τάξης, οι οποίοι δεν μπορούσαν (για ευνόητους λόγους) να τα αποχωριστούν. Αργότερα, στην εποχή της ροκ και της χέβι μέταλ, ταυτίστηκαν με την επαναστατική αυτοέκφραση απέναντι στον άνισο καπιταλισμό. Ήταν συγχρόνως και η ανυπακοή των κατόχων τους στην υποχρέωση να λειτουργήσουν με τους νόμους της αγοράς. Με το να αρνείσαι να αγοράσεις καινούργιο τζιν, ενώ δεν είσαι τυπικά φτωχός, κάνεις αντίσταση.
Στο τέλος πήραν το μήνυμα οι εμπορευματοπαραγωγοί, πάτησαν το κουμπί και έκαναν τα σκισμένα παντελόνια χρυσοφόρα μόδα παγκοσμίως. Είμαι πάντως σίγουρος ότι κανένας δεν σκέφτεται σήμερα τέτοιες θλιβερές ιστορίες, όταν φορεί με καμάρι το αγαπημένο του «παλιό» και «σκισμένο» τζιν. Δεν είμαι όμως καθόλου βέβαιος ότι μπορεί να αναγνωρίσει εύκολα και τον φτωχό, δυστυχή και άφραγκο άνεργο από τα πολυκαιρισμένα του ρούχα. Είπαμε, η φτώχεια είναι μόδα…
