⇒ Στον κατάλογο των 60 καλύτερων χωρών του κόσμου, κατά το usnews.com, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 26η θέση. Το protagon.gr, συνοψίζοντας το σκεπτικό της κατάταξης, γράφει ότι η Ελλάδα «κρατιέται ψηλά χάρη σε άυλα αγαθά (Ιστορία, κληρονομιά) και στο φυσικό περιβάλλον· έχει πολίτες που ζουν σε χώρα που δεν έχει καλές επιδόσεις στις υποδομές της» και ότι «σε διεθνές επίπεδο είναι μάλλον ένας μικρομεσαίος παίκτης». Με άλλα λόγια, όταν ο μέσος ξένος ακούει Ελλάδα, το μυαλό του πάει είτε χιλιετίες πίσω είτε καρφώνεται στις ακρογιαλιές, στον ήλιο, στο χορό και στο καλό φαγητό.
→ Μπορεί κανείς να έχει τις διαφωνίες του αλλά σίγουρα μερικά συμπεράσματα είναι αναπόφευκτα. Ακόμα μια φορά αποδεικνύεται δηλαδή ότι το παρελθόν σώζει το παρόν μας. Ας ελπίσουμε ότι θα προφυλάξει και το μέλλον μας. Μέχρι πότε όμως; Το χειρότερο δεν είναι ότι ικετεύουμε για δανεικά χρήματα αλλά το ότι ζούμε συνεχώς με όλα τα δανεισμένα, ως να έχουμε βάλει οι ίδιοι ενέχυρο τον εαυτό μας: κουλτούρα, ιστορία, τραγούδια, μουσικές, παραδόσεις. δανεικό είναι και το αποκούμπι των συλλογικών μας μύθων, με τις επαναστατικές γυμναστικές των «εξαπατώντων τον δήμον αεί» δημοπιθήκων, κατά το αριστοφανικόν λεγόμενον. Έστω και αν αρέσκονται οι πολιτικοί μας να λένε ότι κοιτάμε πάντα μπροστά – στο κάτω κάτω μόνο ο βλάκας κοιτάζει προς τα πίσω! Έως πότε όμως τα αντικείμενα από μόνα τους θα «παράγουν» πολιτισμό και μεσαίας κλίμακας ευτυχία; Κάποια στιγμή – εάν δεν μεσολαβήσει καμία συγκλονιστική αλλαγή, όταν οι άνθρωποι σταδιακά θα ζουν σε πλήρη αναντιστοιχία με ο,τι κρατά ακόμα την πατρίδα ζωντανή – το πλεονέκτημα θα γίνει μειονέκτημα. Και ο ίσκιος της μάντρας θα ‘ναι σίδερο…
→ Φοβάμαι ότι είμαστε εδώ, μετατρέποντας αργά και καταστροφικά την Ελλάδα σε ανάμνηση για τα παιδιά μας και φτηνό τουριστότοπο για τις διεθνείς μπίζνες. Επειδή πάνω από τον συλλογικό μας βίο και την πολιτική του έκφραση πλανάται ανεξέλεγκτο το αυθάδες φάσμα του αμοραλισμού: της απόρριψης δηλονότι της σταθερής ηθικής του εχέφρονος ανθρώπου, με την ανατίναξη κάθε ανασχετικού φραγμού στις ενέργειες και στη λήψη αποφάσεων. Ενός αμοραλισμού που αγνοεί το παρελθόν και καταβροχθίζει με μνησικακία το παρόν. Πώς λοιπόν να σεβαστεί και το μέλλον;
