Ιστορία και επιστημονική τεκμηρίωση

⇒ Ο αξιότιμος υπουργός Παιδείας νομίζει «ότι πρέπει η συζήτηση για την ιστορία, που έχει να κάνει με την ταυτότητα των πολιτών, να γίνεται με έναν τρόπο ψύχραιμο, με έναν τρόπο ανεκτικό, με μια αντίληψη ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια, αλλά υπάρχουν πολλές αλήθειες, αρκεί να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες». Συμφωνώ απολύτως στα περί ψυχραιμίας και ανεκτικότητας. Είναι επίσης προφανές ότι εκεί που εμπλέκεται ο υποκειμενισμός της ανθρώπινης ερμηνείας υπάρχουν «πολλές αλήθειες». Η αιτία βρίσκεται στην εμμονή σε εκείνες τις ιδεολογικές στάσεις και προκατασκευασμένες θεωρίες, ενώπιον των οποίων  η πράξη οφείλει, κατά μερικούς, να υποχωρεί για να τις επιβεβαιώνει. Από την άλλη όμως δεν γνωρίζω πουθενά «επιστημονικά τεκμηριωμένες» διαφορετικές (περισσότερες από μία) αλήθειες που να είναι όλες επιστημονικά αληθινές. Γιατί, με τους όρους της επιστήμης μία αλήθεια είναι μοναδική. Έτσι λ.χ., μία είναι η επιστημονικά τεκμηριωμένη αλήθεια για τη βαρύτητα, τον ηλεκτρισμό, την υδροστατική πίεση κλπ. Προφανώς ο κ. υπουργός εννοεί την προσπάθεια προσέγγισης της ιστορικής αλήθειας με επιστημονικές και όχι ιδεοληπτικές μεθόδους. Προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεξιά και αριστερά. Η επιστημονική τεκμηρίωση δεν γνωρίζει από πολιτική, πολύ περισσότερο από συγκυριακή πολιτική. Να το δούμε και να μην το πιστέψουμε. Θα το καταλάβει ο κ. υπουργός, εάν τολμήσει να εισηγηθεί να διδάσκονται οι “επιστημονικά τεκμηριωμένες” “πολλές  αλήθειες” του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-49.