Λέξεις πασπαρτού, ασαφείς, επιθετικά ασφαλείς, αλεξίσφαιρες

«Ήρθε η στιγμή να δώσουμε έναν εύχρηστο σύντομο ορισμό του φασι­σμού, αν και ξέρουμε ότι αντιπροσωπεύει το αντικείμενο του όσο και μια φωτογραφία το πρόσωπο που απεικονίζει.

Ο φασισμός μπορεί να οριστεί ως μια μορφή πολιτικής συμπεριφο­ράς που χαρακτηρίζεται από μονομανή ενασχόληση με την κοινωνική παρακμή, την ταπείνωση ή τον κατατρεγμό και από μια αντισταθμιστι­κή προσήλωση στην ενότητα, στην ενεργητικότητα και στον εξαγνισμό». (Robert O. Paxton, Η ανατομία του φασισμού, σ. 302, Κέδρος, Αθήνα, 2007).

Το παραθέτω, επειδή η επέλαση του κωρονοϊού, πέραν της εύλογης προσδοκίας για γενικότερη επανεκκίνηση και επαναπροσδιορισμό των ανθρώπων, θεωρώ ότι βοηθά τον δεκτικό καλόπιστο πολίτη στο να αναγνωρίσει τα όρια και τον αντίκτυπο των κοινωνικών ευαισθησιών. Όλοι γνωρίζουμε, τι συμβαίνει. Βουίζει ο τόπος. Ο λόγος είναι δημόσιος, αλλά θέλω να ξαναπώ ότι τα αυτιά είναι ιδιωτικά. Να παρατηρήσω, επίσης, ότι τα «φασισμός» και «φασιστικός» είναι παντός καιρού και διά πάσαν χρήσιν, κατά βούλησιν και πρόθεσιν επεκτάσιμα, αενάως απορροφητικά του άλλου, ως η μαύρη τρύπα της προσωπικής βεβαιότητας. Λέξεις πασπαρτού, ασαφείς, επιθετικά ασφαλείς, αλεξίσφαιρες. Σημειώστε ακόμα, πόσο πιο σπάνια ξεστομίζονται τα «ναζισμός» και «ναζιστικός». Όλοι γνωρίζουν, με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια, το περιεχόμενό τους και έτσι δεν προσφέρονται για αμετροεπείς χαρακτηρολογικές ευκολίες. Νομίζω.