Μαχαίρωμα σε γκαλερί

⇒ Τι κατασκευάζεται ευκολότερα; Η ψεύτικη αλήθεια ή το αληθινό ψέμα; Σε παλαιότερή μας ανάρτηση σχολιάζαμε τη μόδα των σκισμένων παντελονιών, με αφορμή ένα άλλο καλλιτεχνικό (όπως ονομάστηκε) γεγονός στην Ουγγαρία λόγω του προσφυγικού-μεταναστευτικού ρεύματος. Ουσιαστικά, λέγαμε τότε ότι η επιτηδευμένη αλήθεια καταργώντας τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ γνήσιου και προσποιητού κάνει δυσδιάκριτη τη διαφορά μεταξύ οικονομικής ευχέρειας και ανέχειας. Το αληθοφανές αυτό κλίμα συμπεριφοράς και ενδυμασίας δεν περιβάλλεται ούτε με κύρος γνησιότητας μήτε διαδηλώνει οποιαδήποτε κοινωνική ισότητα. Όταν όλα είναι αληθινά ψεύτικα, το όριο μεταξύ κίβδηλου και αυθεντικού πολύ δύσκολα πιστοποιείται. Η σκέψη και η λογική επαναπαύονται επάνω στο κύρος της αυθεντίας ενός κατασκευασμένου χώρου και εντός της σιγουριάς μιας εγγυημένης, ως προς το περιθώριο ερμηνειών, δοτής ατμόσφαιρας. Η αδιαφορία αποκτά το στέρεο ιδεολογικό της άλλοθι. Και για τη μόδα, θα μου πείτε, μικρό το κακό. Όταν όμως μαχαιρώνεται κάποιος σε γκαλερί έργων τέχνης και αιμορραγεί χωρίς να τον βοηθά κανείς, επειδή όλοι νομίζουν ότι είναι καλλιτεχνικό πρότεζκτ (!) υπάρχει θέμα. Η καθηλωτική δύναμη της μάζας επιβάλλεται τότε με όλο της το υπνωτικό μεγαλείο. Η συνέχεια ΕΔΩ.