⇒ «Τι χειμώνας βαρύς», που λέει και το τραγουδάκι. Μακάρι να συνεχίσει ο ουρανός να μας επιδαψιλεύει με τις ευεργετικές του βροχές. Ύστερα άστε τους άλλους να μιλούν για την κακοκαιρία, γκρινιάζοντας μέσα στις λάσπες. Ο χειμώνας σε κάνει να νιώθεις γήινος, από χώμα, ανθρώπινος, με απλές, ταπεινές και ευγενικές χαρές. Έτσι πρέπει να το έβλεπε και ο από τη μικρασιατική Κολοφώνα φιλόσοφος και ποιητής Ξενοφάνης (570 – 480 π.Χ.) που πιθανόν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του γύρω στο 546, όταν την κατέλαβαν οι Μήδοι, περιφερόμενος σε διάφορα μέρη του αρχαίου κόσμου. Ιδού:
→ πάρ πυρί χρή τοιαῦτα λέγειν χειμῶνος ἐν ὥρῃ
ἐν κλίνῃ μαλακῇ κατακείμενον, ἔμπλεον ὄντα,
πίνοντα γλυκύν οἶνον, ὑποτρώγοντ᾽ ἐρεβίνθους:
τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν, πόσα τοι ἔτη ἐστί, φέριστε;
πηλίκος ἦσθ᾽ ὅθ᾽ ὁ Μῆδος ἀφίκετο;
Δηλαδή:
→ δίπλα στο τζάκι τέτοια πρέπει να λέει κανείς το χειμώνα
ξαπλωμένος σε μαλακά στρωσίδια, χορτάτος,
πίνοντας γλυκό κρασί, μασουλώντας στραγάλια:
«ποιος είσαι και από πού κατάγεσαι, πόσων χρονών είσαι ευλογημένε;
ποια ηλικία είχες, όταν έφτασαν οι Μήδοι;»
→ Με την ελπίδα στο τέλος να μη διαβούνε ποτέ οι Μήδοι, οι βροχές να συνεχιστούν και η φωτιά να καίει – στην υγειά μας!
