Ξανά και ξανά για την αναπλήρωση λόγω καταλήψεων

⇒ Θλίβεται κανείς, στα όρια του τράντζικ θα έλεγα, όταν ακούει όχι μόνον από δύσκαμπτες συνδικαλιστικές παρατάξεις αλλά και από διάφορες ξιφουλκούσες κατά τόπους Ενώσεις Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) αυτή την απίθανη, αν όχι και κυνική, επιχειρηματολογία για την υποχρέωση των σχολείων (όπως άλλωστε σαφώς και αναλυτικά ορίζει σχετική εγκύκλιος) να αναπληρώνουν τις χαμένες διδακτικές ώρες των ημερών κατά τις οποίες τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω μαθητικών καταλήψεων. Ούτε λίγο ούτε πολύ, την τελική απόφαση για την αναπλήρωση (την οποία λαμβάνει η κατά περίπτωσιν Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης μετά από εισήγηση του αρμόδιου συλλόγου διδασκόντων) τη θεωρούν και τη χαρακτηρίζουν ως τιμωρητική και εκδικητική! Έτσι ακριβώς! Να το τράντζικ. Αυτοί οι δάσκαλοι των παιδιών του ελληνικού λαού ομολογούν ανερυθρίαστα ότι είναι μία πράξη εκδίκησης και τιμωρίας το να προσπαθεί τούτη η φαύλη έστω, ένοχη και ανίκανη πολιτεία να εκτελεί (όπως σχεδιάστηκε) το διδακτικό και εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου για τη μόρφωση και τη διαπαιδαγώγηση των μαθητών! Από πότε έγινε η μόρφωση τιμωρία; Από πότε το σχολείο έγινε ιλαρά που δεν πρέπει να παρατείνεται; Από πότε η τάξη έγινε στρατόπεδο και η μαθητική ζωή φανταριλίκι για να τη σκαπουλάρει κανείς στη ζούλα; Θέλει δύναμη να ομολογήσεις ότι το σχολείο είναι πράγματι πάντα σχολείο (με όλα του τα προβλήματα και τις ελλείψεις) μόνον όταν γίνονται μαθήματα. Απαιτείται ειλικρίνεια για να αντισταθείς στον πειρασμό της ευκολίας. Θέλει κουράγιο να παραδεχτείς ότι δεν υπάρχουν καλές και κακές μαθητικές καταλήψεις, ανάλογα με το πώς βολεύει τα συντεχνιακά και κομματικά ακροατήρια που βαυκαλίζονται με το ηρωικό ρεσάλτο στην εξουσία. Και πάνω απ’ όλα, πρέπει να ξεκολλήσεις από την καταστροφική στατικότητα του «ή εμείς ή αυτοί». Άμα περιμένεις όμως τα «νομίσματα» να πέσουν πάνω στο τραπέζι καταπώς αλλάζουν οι καιροί, ε τότε καταλαβαίνει κανείς γιατί κάνεις τους μαθητές πουγκί για να τα μαζέψεις.