In memoriam
♦ Γιατί οι έπαινοι που λέγονται για τους άλλους είναι ανεκτοί μέχρι του σημείου που ο καθένας νομίζει ότι και ο ίδιος είναι ικανός να κατορθώσει κάτι από αυτά που άκουσε [Θουκυδίδου, Περικλέους Επιτάφιος – μέχρι γὰρ τοῦδε ἀνεκτοὶ οἱ ἔπαινοί εἰσι περὶ ἑτέρων λεγόμενοι, ἐς ὅσον ἂν καὶ αὐτὸς ἕκαστος οἴηται ἱκανὸς εἶναι δρᾶσαί τι ὧν ἤκουσεν].
→ Από την Εικονογραφημένη Ιστορία του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, Εκδόσεις Δαρεμά, δύο τόμοι σε ένα δέσιμο, σ. 191:
“ΔΑΒΑΚΗΣ Κωνσταντίνος του Δικαίου: Ο ήρωας συνταγματάρχης του Πεζικού, γεννήθηκε το 1897 εις τα Κεχριάνικα Οιτύλου. Η στρατιωτική του σταδιοδρομία ήταν λαμπρή από την πρώτη στιγμή, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την υπέροχη ανδρεία. Το 1916 ως υπολοχαγός ετιμήθη με τον πολεμιό σταυρό Γ΄ τάξεως για τον ηρωισμό του στη μάχη του Σκρα. στην μάχη της Δοϊράνης κερδίζει τον αγγλικό πολεμικό σταυρό. στην εκστρατεία της Μικράς Ασίας, επειδή επέδειξε «αξιέπαινον ατομικήν ανδρείαν, ψυχραιμίαν εν γένει και ορμητικήν γενναιότητα» απέκτησε το χρυσό αριστείον ανδρείας. Στα επόμενα χρόνια μετεκπαιδεύεται στη Γαλλία και διδάσκει στην ανωτάτη σχολή πολέμου. Το 36, άρρωστος από τα τραύματα και την σκληρή ζωή, αποστρατεύεται με τον βαθμό του συνταγματάρχη.
Αλλά τον Αύγουστο του 1940 ο συνταγματάρχης Δαβάκης ανακαλείται από την αποστρατεία και αναλαμβάνει το απόσπασμα της Πίνδου, στις 28 Αυγούστου 1940. Στους δύο μήνες που μεσολάβησαν μέχρι τον πόλεμο, εργάστηκε υπερανθρώπως για να προπαρασκευάση την άμυνα της ανοχυρώτου και εγκαταλειμμένης στρατιωτικώς Πίνδου, και κατώρθωσε να εμπνεύση απόλυτη εμπιστοσύνη στους κατοίκους και τον στρατό. Με την ιταλική εισβολή το απόσπασμα της Πίνδου, 2000 πεζοί και 4 ορεινά πυροβόλα, αντιμετώπισε ολόκληρη την εχθρική μεραρχία αλπινιστών “Τζούλια” (15.000 άντρες, 20 πυροβόλα και αεροπορία). Ό Δαβάκης όμως με αδάμαστο θάρρος και μεγάλη ικανότητα, υπεχώρησε ωργανωμένα, και, μόλις ενισχύθηκε με ένα τάγμα, εξαπέλυσε την περίφημη αντεπίθεσί του (1 Νοεμβρίου 1940) κατά του αριστερού πλευρού και των νώτων των Ιταλών, που προχωρούσαν προς το Μέτσοβον. Ο συν/χης Δαβάκης μπαίνει ο ίδιος επικεφαλής μιας διλοχίας. ‘Αλλά το μεσημέρι της 2ας Νοεμβρίου μια σφαίρα τον βρίσκει στο στήθος, την ώρα που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή. Το αίμα έτρεχε από το στόμα του, αυτός όμως εκάλεσε τον ταγματάρχη Καραβία I. και τον διέταξε να συνέχιση την αντεπίθεσι.
Πραγματικά, η αντεπίθεσι συνεχίστηκε και οι Ιταλοί υπέστησαν την πρώτη τους ήττα στο ελληνικό μέτωπο.
Οι Ιταλοί δεν ξέχασαν τον Δαβάκη. Τον Δεκέμβριο 1942 – μόλις ανάρρωσε – τον συνέλαβαν και τον έστελναν όμηρο στην Ιταλία με το ατμόπλοιον «Τσιτά ντι Τζένοβα». Έξω όμως από τις αλβανικές ακτές το ατμόπλοιο ετορπιλλίσθη και ο ηρωϊκός Δαβάκης πνίγηκε κι αυτός. Το πτώμα του αναγνωρίστηκε και ετάφη στον Αυλώνα. Το τελευταίο του παράσημο ό συν/χης Δαβάκης το επήρε μετά θάνατο: Το 1948 ή Ακαδημία του απένειμε το αργυρούν μετάλλιον της Αυτοθυσίας.”
