[…]
Για να φανεί πάντως πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του γλωσσικού δανεισμού, παραθέτω μερικές επιπλέον φράσεις του Κακριδή, από το ίδιο άρθρο: «Φοβούμαι πως ακόμα και σήμερα δεν έχει λείψει η πίστη ότι την ελληνικότητα μιας λέξης την καθορίζει η πιστοποίηση πως βρίσκεται καταχωρισμένη στα λεξικά της αρχαίας ελληνικής. […] Ωρα να φανερώσουμε ένα μυστικό, που οι φιλόλογοι το ξέρουμε, μας αρέσει όμως να το ξεχνούμε και προπαντός να το κρύβουμε από τους άλλους: Η παρουσία μιας λέξης στο λεξικό της αρχαίας ελληνικής πολλές φορές δεν σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με γνήσια ελληνική· γιατί οι παλιοί Ελληνες είχαν αφομοιώσει στη γλώσσα τους πλήθος στοιχεία δανεισμένα είτε από τους προελληνικούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου είτε από τους γείτονές τους. Μερικά δείγματα: δεν είναι ελληνικές οι λέξεις άναξ, βασιλεύς, βίβλος, δάφνη, ελαία, ζέφυρος, θάλαμος, θάλασσα… λύρα… νήσος, ξίφος… ρόδον». Και η θάλασσα. Και η λύρα. Και τα νησιά. Η ελιά μας. Λίθοι ακρογωνιαίοι της ελληνικότητας. Ομως ό,τι ισχύει για τους ανθρώπους ισχύει και για τις λέξεις τους. Κι όπως κάποιοι γίνονται Ελληνες χωρίς να έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή από Ελληνες, έτσι και οι ξένες λέξεις γίνονται ελληνικές – και οι ελληνικές, αγγλικές, γαλλικές κ.ο.κ.
[…]
Το πλήρες άρθρο ΕΔΩ
