Ράδιο αρβύλα

Αποφεύγω συστηματικά να διαβάζω λεπτομέρειες από ειδεχθή εγκλήματα, όπως ανθρωποκτονίες ή σεξουαλικές διαστροφές, ιδίως όταν τα θύματα είναι γυναίκες. Με συγκλονίζουν. Αρκούμαι ντροπιασμένος στους φοβερούς τίτλους των ΜΜΕ, τα οποία δίνουν την εντύπωση πολλές φορές ότι το απολαμβάνουν. Δεν θέλω να μπαίνω σε λεπτομέρειες, για να μη βυθίσω τη σκέψη μου σε ανήμπορη αηδία και οργή. Δεν μπορώ όμως να το χωνέψω αμάσητο ότι οι υπόλοιποι τρεις τιμητές του “ράδιο αρβύλα” δεν ήξεραν για την αρρωστημένη συμπεριφορά και τα αίσχη του τέταρτου συνεργάτη τους, ο οποίος συνειδητά διαπόμπευσε ερωτική του σύντροφο. Το λέω, γιατί η θεματολογία της εκπομπής, η προσέγγιση περιπτώσεων δήθεν σάτιρας, τα πονηρούλικα, οι κουβέντες των συνεργατών για την προετοιμασία, δεν είναι δυνατόν να μην έδωσαν ποτέ την ευκαιρία στους άλλους να καταλάβουν τα εσώψυχα του καθενός και το ποιόν του. Είναι θέμα πρακτικής. Αλλά και έτσι να είναι, θεωρώ ότι τα όρια της συγκεκριμένης εκπομπής ήταν τέτοια, ώστε να καλύπτονται τα πάντα υπό τη δικαιολογία του αστείου, του γαργαληστικού χαβαλέ. Αυτό σημαίνει ότι ήταν ντε φάκτο διευρυμένης ηθικής ανοχής. Τέχνη σου λέει. Πώς να υποψιαστείς τότε; Θέλεις πραγματικά να υποψιαστείς ή κρύβεσαι πίσω από την τυπικότητα της πληροφορίας; Η έλλειψη πληροφόρησης όμως, η άγνοια που εκ των υστέρων επικαλείσαι, δεν σε επισκέπτεται ανέξοδα. Απαιτεί να μπαίνουν όρια και φραγμοί στην επαγγελματική καθημερινότητα, ώστε να διατηρούνται μάτια και αυτιά ανοικτά. Θέλει γερή προπόνηση, με επιλογές αρχών. Το ότι οι “κανακεμένες αρβύλες” έσπευσαν εκ των υστέρων να υποστηρίξουν οικονομικά τη γυναίκα, θύμα του αισχρού συνεργάτη τους, δεν σημαίνει ότι παραδίδονται και αμόλυντοι στη συνείδηση του αξιοπρεπούς ανθρώπου. Άποψή μου.