⇒ Είναι υγιής και σε ποιο βαθμό η Ελληνική Δημοκρατία; Σαράντα δύο χρόνια μετά τη πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, προφανώς και δεν συμφωνούμε (όλα αυτά τα χρόνια) όλοι για το περιεχόμενο του όρου «δημοκρατία». Σε μερικά όμως πρακτικά ερωτήματα μπορεί ο καθένας να δώσει τις απαντήσεις του και να εξαγάγει τα εμπειρικά του συμπεράσματα:
Λειτουργούν οι θεσμοί όπως πρέπει;
Εφαρμόζονται οι νόμοι;
Υπάρχει εμπιστοσύνη στο κράτος και στις δημόσιες υπηρεσίες;
Απονέμεται η δικαιοσύνη γρήγορα, χωρίς φόβο και πάθος;
Προωθείται η αξιοκρατία ή ζει και βασιλεύει ο κομματισμός;
Υπάρχει διαφάνεια;
Πώς λειτουργούν τα ΜΜΕ, πώς τα «χειρίζεται» η εξουσία;
Ευημερούν οι πολίτες, ποια είναι η ποιότητα της ζωής τους;
Ποια είναι η κατάσταση της οικονομίας του τόπου;
Υπάρχει δουλειά για τους νέους;
Ποια είναι η κατάσταση στην Υγεία και στην Εκπαίδευση;
Πόσο κοντά ή μακριά είμαστε από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες;
Σε ποιο βαθμό νιώθει ο πολίτης ασφάλεια;
→ Τα παραπάνω (ενδεικτικά) περιγράφουν, κατά την άποψή μου, μία κοινωνία που αρέσκεται στην εντός της δημοκρατικής θεωρίας φλυαρία, υποκύπτοντας αποδεδειγμένα στην ευκολία των σωτήρων με τη βεβαιότητα για το πάντα φταίξιμο των άλλων. Γιατί, άλλο το να είσαι μία δημοκρατική χώρα και εντελώς διαφορετικό το να είσαι απλά μία χώρα με δημοκρατικό Σύνταγμα. Εδώ πραγματικά μετριέται το βάθος της δημοκρατίας μας. Μιας δημοκρατίας μάλιστα, που κατά τα άλλα ξεχνά με ποια εισβολή και τι κόστος εθνικό «αποκαταστάθηκε». Που παρέσυρε τη νέα γενιά στο να πιστεύει ότι η ύπαρξή της ίδιας της δημοκρατίας μας οφείλεται στο όντως ηρωικό Πολυτεχνείο και στο μύθο του. Πού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα; Μα υπόκειται ασφαλώς στη δημοκρατική αισθητική και ευαισθησία του καθενός μας. Η δημοκρατία δεν επιβάλλεται. Δημιουργείται, γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή.
