Στο πανηγύρι της Ρόδου

⇒ Δεν είναι μόνο στο πανηγύρι της Ρόδου, πριν μερικές μέρες, που τηρήθηκε το έθιμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που παρεμποδίζονται άνθρωποι του νόμου να προχωρήσουν σε φορολογικούς ελέγχους. Η δικαιολογία συνήθως είναι «να ψάξετε αλλού και όχι στους μεροκαματιάρηδες». Η δυσπιστία του πολίτη απέναντι στο κράτος, εξοπλίζει τον όποιο μεγαλοπαράνομο μικροπαράνομο με το συναίσθημα του «δίκιου» του. Δίνει παράλληλα ένα συνειδησιακό άλλοθι στον πικραμένο πολίτη να εκφράσει την «αλληλεγγύη» του, για να μην πω και την ικανοποίησή του, ίσως και το θαυμασμό του, για τους «έξυπνους» που πάνε κόντρα στους κλέφτες της πολιτικής για “να ζήσουν”. Η ίδια ανομία εκδηλώθηκε και πριν μερικά χρόνια, όταν άνθρωποι γνωστού πολιτικού χώρου, ακόμα και στις κοινωνικές τους εξόδους, ήταν υποχρεωμένοι να υποστούν μία ενορχηστρωμένα βαπτισμένη ως αυθόρμητη αγανάκτηση, προπηλακιζόμενοι από ανθρώπους επίσης γνωστού πολιτικού χώρου. Αυτά συμβαίνουν, όταν προβάλλεται με την εκάστοτε φορά του πνέοντος ψηφοθηρικού ανέμου το ηδονικό σύνθημα «πάνω απ’ όλα το δίκιο του λαού». Ενώ στη δημοκρατία πάνω απ’ όλα θα έπρεπε να είναι ο Νόμος. Η βαθιά ριζωμένη αντίληψή ότι οι κοινωνικοοικονομικές εκδηλώσεις της ελληνικής κρατικής ασυναρτησίας δικαιολογούν το ετσιθελικό τσαμπουκαλίκι, υποβλήθηκε στον κόσμο διαχρονικά, και πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια, από την πρακτική της εφόδου στην εξουσία ως κατάληψη. Αποκλείουμε δρόμους και λιμάνια, καταλαμβάνουμε δημόσια κτήρια, γλυκοκοιτάζουμε τους μαθητές κλείνοντάς τους το μάτι στις καταλήψεις των σχολείων. Ζούμε σε διαρκή συνωμοτική αντιπαλότητα ως προς ό,τι ζητά να μας ελέγξει. Ο λογαριασμός είναι ήδη βαρύς και σύντομα θα πληρωθεί σίγουρα.