⇒ Τα παιδιά έχουν μερικές φορές μια τετράγωνη και σκληρή λογική που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση. Μετά τις επιθέσεις των τζιχαντιστών συζητώντας στο μάθημα της Φιλοσοφίας (Β’Λυκείου) για τα γεγονότα με τους νεκρούς στο Παρίσι, καθώς και για τις αιτίες που προκαλούν τέτοιου είδους κτηνώδη βία, στο τέλος μία ήταν η συνισταμένη: Ναι κύριε εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας αλλά γιατί δεν έγινε το ίδιο όταν αυτοί οι κανίβαλοι αποκεφάλιζαν και εκτελούσαν εκατοντάδες ανθρώπους; Τι ιδιαίτερο έχουν οι Γάλλοι; Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε, όταν γίνονται τόσα άλλα μαζικά εγκλήματα σε χώρες της Αφρικής ή αλλού στον κόσμο; Και για το ρώσικο αεροπλάνο, που όπως λένε το ρίξανε;
→ Έδωσα κατ’ αρχήν δίκαιο στους μαθητές μου. Προσπάθησα άβολα να εξηγήσω ότι τώρα η απειλή και ο φόβος έχουν πλέον για τα καλά εγκατασταθεί μέσα στο κοινό μας σπίτι, στην Ευρώπη. Ότι όσο πιο κοντά μας είναι η είδηση (το μαθαίνουν άλλωστε στο μάθημα της Γλώσσας) τόσο μεγαλύτερη εκρηκτικότητα και συγκίνηση προκαλεί. Είμαι σίγουρος όμως πως δεν έπεισα. Σε θέματα ανθρωπισμού, ισότητας και δικαιωμάτων φαίνεται ότι οι όροι σκέψης της νέας γενιάς κινούνται σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι στο παρελθόν, αγκαλιάζοντας όλη την ανθρωπότητα. Να ένας λόγος για να χαίρεται κανείς και να είναι αισιόδοξος.
