Όταν ο Νόμος δεν είναι υπέρτατη αρχή

 ⇒ Ακούω ότι το οικονομικό πλεόνασμα για το 2015, παρά τις προσδοκίες, σχεδόν μηδενίζεται. Μικρό το κακό. Δεν είναι τίποτα μπροστά στην πρωτάκουστη ομολογία του προέδρου του ΣτΕ πως «είναι καθήκον των δικαστών να αφουγκράζονται την κοινωνία» και τη σύμφωνη γνώμη του υπουργού Δικαιοσύνης ότι «ο δικαστής πρέπει να ακούει το σφυγμό της κοινωνίας» και πως «ο νόμος διαπλάθεται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες». Πρωτοφανές! Η κρίση του δικαστή να υπόκειται στην κρίση του πλήθους!! Εάν ήμασταν μία όντως δημοκρατική κοινωνία σε εγρήγορση, θα γνωρίζαμε τα (εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια) λόγια του Αριστοτέλη από τα Πολιτικά του. Θα ξέραμε δηλαδή ότι «μια άλλη μορφή δημοκρατίας είναι αυτή στην οποία … η υπέρτατη όμως αρχή είναι τώρα ο λαός, όχι ο νόμος· είναι η περίπτωση κατά την οποία τα ψηφίσματα έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τον νόμο· αυτό συμβαίνει όταν στην πόλη υπάρχουν και δρουν δημαγωγοί. Στις δημοκρατικές πόλεις που κυβερνιούνται κατά τον νόμο, δεν κάνει ποτέ την εμφάνισή του δημαγωγός, αλλά είναι οι άριστοι πολίτες που έχουν την πρωτοκαθεδρία. Οι δημαγωγοί κάνουν την εμφάνισή τους εκεί όπου οι νόμοι δεν αποτελούν την υπέρτατη αρχή». Είναι τα ίδια λόγια που υποχρεώνονται οι μαθητές της Τρίτης Λυκείου, του προσανατολισμού ανθρωπιστικών σπουδών, να μάθουν για τις πανελλαδικές τους εξετάσεις. Ούτε όμως ο πρόεδρος του ΣτΕ φαίνεται να τα γνωρίζει αλλά ούτε και ο υπουργός της Δικαιοσύνης! Τραγικά ανεξεταστέοι. Πάνω σε αυτά τα ίδια λόγια του μεγάλου φιλοσόφου και ερευνητή είναι που θεμελιώθηκε με αιματηρούς αγώνες η σύγχρονη δημοκρατία του κράτους Δικαίου για την καταπολέμηση του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και την προστασία από τη συνταγματική εκτροπή. Έτσι κατέστη δυνατή η δεσμευτική κατοχύρωση της διάκρισης των εξουσιών και η, ως εκ τούτου, λογοδοσία των κυβερνώντων. Γιατί, όταν ο Νόμος εξαρτάται από τις πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες, από την ευκαιριακά χειραγωγούμενη ορμή του πλήθους («ρινοκερίτιδα» θα το ονόμαζε ο συγγραφέας του παράλογου Ιονέσκο) τότε αλλάζει πολύ εύκολα χρώματα. Ιδανικό γίνεται η Αρεστεία και όχι η Αριστεία. Με τη δημοκρατία να φεύγει και τον ολοκληρωτισμό να έρχεται. Τότε είναι που ο πολίτης πρέπει να ανησυχεί.