H ισχυρότερη συγκολλητική ουσία

 ⇒ Τώρα που ψηφίστηκαν από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή τα νέα σκληρά μέτρα, αποκαλύπτεται για ακόμα μια φορά η ικανότητα της κυβέρνησης να βάζει «κόκκινες γραμμές» και μετά να τις διαγράφει, κυριευμένη από μίαν ευεξήγητη αλλά όχι και ξαφνική αχρωματοψία. Είναι ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ (και κάθε νεοελληνικού κόμματος) να κρατηθεί στην εξουσία. Αγώνας που αποδεικνύεται ως η ισχυρότερη συγκολλητική ουσία. Δεν είχα καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Όσοι κατά καιρούς διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους, υποχώρησαν ηρωικά. Το ζήσαμε άλλωστε και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ. Δεν άλλαξε ξαφνικά η αντίληψη και προσδοκία του μέσου Έλληνα για την πολιτική. Πολύ περισσότερο και η εκλογική της εκδήλωση. Το ότι μερικοί επιμένουν ακόμα να υποστηρίζουν ότι κρατάνε τις υποσχέσεις τους, μόνο θυμηδία προκαλεί – αν όχι και οργή. Και προκαλεί επιπλέον ανησυχία και θλίψη για το μέλλον αυτού του τόπου ο αυτοεγκλωβισμός του πολίτη σε μία πολιτική ανωριμότητα, στο σημείο που θέλει η κριτική του για «τους σημερινούς» να περνά συγκριτικά μέσα από «τους προηγούμενους». Μέχρι πότε; Λες και η ευθύνη για τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας πιστώνεται αυτόματα με θετικούς πόντους, ανάλογα με τα αρνητικά πολιτικά ελλείμματα των άλλων. Οι οποίοι, ας μη ξεχνάμε τιμωρήθηκαν στην κάλπη – και δικαίως – για την εγκληματική ανικανότητα χειρισμού των υποθέσεων της χώρας. Εδώ όμως πρόκειται για την αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού. Οι λέξεις αποκτούν άλλα και άγνωστα στο λεξικό νοήματα, οι προτάσεις ξεφεύγουν από το συγκεκριμένο για να υπενθυμίσουν και να γαργαλίσουν ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Η λογική εκβιάζεται και ο συνθηματικός λόγος προβάλλεται αναιδώς ως σημαίνουσα επιχειρηματολογία. Επειδή ακριβώς επιλογή των λαϊκιστών είναι το προς ηδονήν λέγειν (για τα αυτιά του κόσμου) κατά το αρχαίον λεγόμενον. Και μπορεί το λέγειν να συνεχίζεται εις το διηνεκές, η ηδονή όμως νομοτελειακά αργά ή γρήγορα θα λάβει τέλος.