Nτίλιν, ντίλιν, ολόγρουσον μαντίλιν…

Μιαν φοράν τζ’ έναν τζαιρόν είσεν μιαν κοπέλλαν που ‘κένταν του καλού της του αγαπητικού της την νύχταν στο καντήλιν ολόγρουσον μαντίλιν, ντίλιν, ντίλιν ολόγρουσον μαντίλιν…

Τζ’ είρτεν το ποντίτζιν τζ’ έφαν το φυτίλλιν που μέσα στο καντήλιν, που άναφκεν την νύχταν τζ’ εκένταν του καλού της του αγαπητικού της την νύχταν στο καντήλιν ολόγρουσον μαντίλιν, ντίλιν, ντίλιν ολόγρουσον μαντίλιν…

Τζ’ αππήησεν τζ’ ο κάττος τζ’ έφαν το ποντίτζιν, που έφαν το φυτίλλιν που μέσα στο καντήλιν, που άναφκεν την νύχταν τζ’ εκένταν του καλού της του αγαπητικού της την νύχταν στο καντήλιν ολόγρουσον μαντίλιν, ντίλιν, ντίλιν ολόγρουσον μαντίλιν…

Πάει τζαι ο σσύλλος τζ’ έπνιξεν τον κάττον, που έφαν το ποντίτζιν, που έφαν το φυτίλλιν που μέσα στο καντήλιν, που άναφκεν την νύχταν τζ’ εκένταν του καλού της του αγαπητικού της την νύχταν στο καντήλιν ολόγρουσον μαντίλιν, ντίλιν, ντίλιν ολόγρουσον μαντίλιν…

[…]

Μικρός στο χωριό, άκουγα μετά χαράς πολλής από τις γιαγιάδες μου το λαϊκό αυτό τραγουδάκι, σε κυπριακή βεβαίως διάλεκτο. Όλα μου φαινόντουσαν δεμένα αρμονικά και τέλεια. Είχα μπροστά μου ολοζώντανες τις σκηνές, με σκύλους να κυνηγάνε γάτους, με γάτους να πηδάνε και να αρπάζουν ποντίκια. Το φυσικό ένστικτο δεν έδινε την ευκαιρία σε καμία «αφύσικη» παραχώρηση. Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βλέπεις σκύλους να φοβούνται γάτους, γάτους να τρέμουν ποντίκια και όλους μαζί στο τέλος να κάνουν αγαπητικά κοινόβια. Άσε, που σνομπάρουν πολλές φορές και εμάς τους ανθρώπους. Σε αντίθεση με αλλού, στις μέρες μας έχουν επεκταθεί οι «κοινωνικές» συμβατικότητες προς τα όρια του θράσους – δεν φταίνε τα ζώα. Περιτριγυρισμένος από την τελειωτικά ταξινομημένη φύση του τότε, είχα με το τραγουδάκι αυτό έναν και μοναδικό ενδοιασμό, ως προς το τι χρησιμεύει το ολόχρυσο μαντίλι που κεντούσε η κοπέλα στον αγαπητικό της. Κανένα πρόβλημα όμως. Μέσα στην αχαλίνωτη ανεμελιά του χωριού μου, έβρισκα βολικότατα τίμιες εξηγήσεις.

Εάν  τώρα νομίζετε ότι ο συνειρμός με ταξίδεψε τόσο πολύ πίσω, επειδή ο σκύλος, ο γάτος, το ποντίκι και το ολόχρυσο μαντήλι με εγκλώβισαν στη λαδωμένη υπόθεση των «χρυσών διαβατηρίων» της πολύφερνης Κύπρου και τους κατ’ όνομα πρωταγωνιστές, δεν κάνετε καθόλου, μα καθόλου, λάθος! Μόνον που τώρα, δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον καμία παιδική ανεμελιά για να βρω έστω και την παραμικρή τίμια εξήγηση.