Oι ξένες μπλούζες…

Η ουσία κάθε υπαρκτού ή μη προβλήματος εξαρτάται από την αναπαράστασή του στον εγκέφαλό μας. Το ίδιο για μας και η αντιμετώπισή του. Είναι θέμα επιλογής, παραδοχής ή άρνησης, λύσης ή διάλυσης. Πείθεσαι με το αποτέλεσμα και τελικά όλα είναι ωραία. Να ένα παράδειγμα. Η αφεντομουτσουνάρα μου. Όταν κάθομαι στο τραπέζι για φαγητό, πώς βρε παιδιά πάντα τα καταφέρνω να λαδώσω τη μπλούζα μου, είναι ένα διαρκές μυστήριο! Πρόβλημα. Καμία δικαιολογία δεν πιάνει. Πάντα εγώ φταίω. Αν μάλιστα ξεχαστώ, θα ακούσω κάποια στιγμή, “πάλι λαδώθηκες;” ή από φίλους “λέρωσες τη μπλούζα σου”. Πόνος. Είναι και το συνεχές πρόβλημα που έχει η υπηρεσία πλυσίματος. Σκέφτηκα λοιπόν. Όταν κάθομαι για φαγητό να φοράω τη μπλούζα μου … ανάποδα (το μπροστά, πίσω) και μετά να τη βάζω ίσια! Καλύτερα να λένε, “τί του έριξαν άραγε του ανθρώπου στην πλάτη” ή “πού να ακούμπησε και δεν το πήρε είδηση ο κακομοίρης”; Να η λύση της ευθύνης. Δεν φταίω, δεν το έκανα εγώ. Μη με ρωτάτε, γιατί δεν βγάζω την μπλούζα μου, όταν τρώω ή γιατί δεν την … αλλάζω μετά το φαγητό. Είναι η αναπαράσταση του προβλήματος στον εγκέφαλο, που λέγαμε στην αρχή. Αυτά σκέφτομαι και δεν έχω μάλιστα καμία πρόθεση να βάλω ιδεές σε κανέναν πολιτιζούμενο. Τι με νοιάζουν άλλωστε οι ξένες μπλούζες…