Snowman – Χιονάνθρωπος

Τα έντονα συναισθήματα, με τις όμορφες αναμνήσεις των πιο απλών πραγμάτων, μπορεί να σε πετύχουν στη στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις. Σήμερα ανακάλυψα κάτι που με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι το είχα κατά νουν για τριάντα περίπου χρόνια, αλλά δεν έτυχε να το ξαναβρώ. Ναι, μπορεί να μην προσπάθησα κιόλας.

Πρέπει να ήταν η μεγάλη μας κόρη πέντε με έξι χρονών. Για να κοιμηθεί, ως καλός πατέρας συνήθιζα να την παίρνω αγκαλιά -όπως και τη μικρότερη αδελφή της αργότερα- λέγοντάς της μακρόσυρτα αυτοσχέδια παραμύθια, έχοντας πάντα κατά νουν να της καλλιεργήσω τη γλωσσική, περιγραφική ικανότητα. Άλλωστε, τα εβδομαδιαία τεύχη του Μίκυ Μάους της Παρασκευής δεν έφταναν. Συχνά θα έπρεπε μάλιστα να δικαιολογηθώ στον περιπτερά (στις Μοίρες της Μεσαράς, όπου μέναμε τότε νεοδιόριστοι) ότι δεν ήταν (και) για μένα. Έλεγα όμως ψέματα! Από την άλλη, η αγκαλιά του Μορφέα δεν φαίνεται να συμβιβαζόταν ποσώς μόνο με τις περιπέτειες του «Κοφτεροδόντη», όπως τον ονόμαζα, και Γοργοπόδαρου λαγού. Ο άτεγκτος έλεγχος των κοριτσιών μου, μου υπενθύμιζε ότι την ιστορία την είχαμε ξαναπεί – πριν με πάρει εμένα πρώτα ο ύπνος…

Το ξαναπιάνω από την αρχή. Έχει σημασία να πω ότι πάντα μου άρεσαν (και σήμερα) τα κλασικά κινούμενα σχέδια. Ήταν λοιπόν ένα πρωί τότε, όταν ανοίγοντας την τηλεόραση έπεσα πάνω σε μια τέτοια ταινία. Με εντυπωσίασε αμέσως η γλυκιά, χαλαρωτική, ευγενική και αθώα μουσική της, όπως επένδυε μαγευτικά την πτήση, μέσα στο χιόνι και ψηλά στον αέρα πάνω από ολόλευκα τοπία, ενός συμπαθέστατου χιονάνθρωπου, που κρατούσε από το χέρι ένα χαρούμενο παιδί. Μινιμαλιστικά τα σκίτσα, γεμάτα απλότητα και ανθρωπιά («πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος», που λέει και ο ποιητής). Γοητεύτηκα. Η φλασιά μού ήρθε αμέσως ευπρόσδεκτη, όπως στο κεφάλι του Κύρου Γρανάζη. Να ένα ωραίο μοτίβο για τα παραμύθια μου, είπα. Έτσι λοιπόν, το παραμυθένιο μας μενού εμπλουτίστηκε δεόντως με ιπτάμενους ανθρώπους και νεράιδες που έκοβαν ατελείωτες βόλτες πάνω από μυστηριώδη δάση, βουνά και λίμνες, πάνω από μεγάλες πόλεις, συνοικίες και γραφικά χωριά. Έψαχναν να βρουν φίλους, αναζητούσαν μπάλες που έτρεχαν ασταμάτητα, παιχνίδια που χάθηκαν, ζωάκια που έπαιζαν κρυφτό – πριν το απαραίτητο χάπι εντ. Όλα αυτά, ο παραμυθάς θα έπρεπε να τα συνταιριάσει σε μία σπονδυλωτή γλωσσική αφήγηση εικονοπλασίας. Δεν γνωρίζω, εάν τα κατάφερνα. Ξέρω όμως ότι οι ιστορίες μου ήταν έκτοτε, μετά την παιδική ταινία, πάντα διαφορετικές – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Ε, το τραγουδάκι (τραγουδάρα, για την ακρίβεια) το ξανάκουσα σήμερα πρωί, πάλι από τηλεοράσεως! Το Walking in the Air: «Περπατάμε στον αέρα, στον φεγγαρόφωτο ουρανό κολυμπάμε, μακριά από κάτω οι άνθρωποι κοιμούνται καθώς πετάμε, …, πέρα από τον κόσμο, τα χωριά περνούν σαν δέντρα, τα ποτάμια και οι λόφοι, τα δάση και τα ρέματα, …». Το αγγλικό πρωτότυπο σε πέντε στροφές, με ομοιοκαταληξία δεύτερου και τρίτου στίχου (από το 15 λεπτό). Είναι από την παιδική ταινία μικρού μήκους, εικοσιπέντε λεπτών, παραγωγής Ηνωμένου Βασιλείου (1982) «O Χιονάνθρωπος» (The Snowman). Ένα παραμύθι χωρίς λόγια: Παραμονή Χριστουγέννων και το χιόνι πέφτει πυκνό. Ο Τζέιμς ξυπνά και τρέχει να παίξει, φτιάχνει έναν μεγάλο χιονάνθρωπο. Τα μεσάνυχτα ο Χιονάνθρωπος ζωντανεύει. Ο Τζέιμς είναι ενθουσιασμένος, οι δυο τους παίζουν, κάνουν βόλτα στο δάσος, μέχρι που ο Χιονάνθρωπος βλέπει σε μια φωτογραφία ένα τοπίο από τον Αρκτικό Κύκλο. Πρέπει οπωσδήποτε να πάει εκεί. Παίρνει τον Τζέιμς από το χέρι και πετούν μέχρι να συναντήσουν το Βόρειο Σέλας και να προσγειωθούν στη γη του Άι-βασίλη. Η υπέροχη μουσική είναι του Χάουαρντ Μπλέικ. Το 1983 η ταινία κέρδισε το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας ως το καλύτερο παιδικό πρόγραμμα της χρονιάς.

Όπως καταλαβαίνετε, γιορτές έχουμε εν μέσω πανδημίας, λείπουν και σε μας τα κορίτσια μας. Το καινούργιο παραμύθι, τους το έχω πάντως έτοιμο.