Άνθρωπος “αυτάπατος”

 ⇒ Εάν η αυταπάτη ήταν το θηλυκό γένος ενός επιθέτου, τότε το αρσενικό θα ήταν «ο αυτάπατος». Τέτοιος πραγματικός τύπος εννοείται ότι δεν υπάρχει, αφού είναι ευφάνταστο κατασκεύασμά μας! Πάντως, ο σχηματισμός μιας τέτοιας λέξης δεν προσκρούει σε κανένα γλωσσικό κανόνα. Αντίθετα, υπακούει τέλεια στο σχήμα «ο αθάνατος» με το ομηρικό θηλυκό του «η αθανάτη». Έτσι, ο όρος μας «αυτάπατος» θα χαρακτήριζε εύστοχα, είτε ως επίθετο είτε ως ουσιαστικό, εκείνον που ομολογεί, σε μία πράξη αυτοκριτικής γενναιότητας, την αυταπάτη του. Όπως ο κ. Τσίπρας εν προκειμένω. Άνθρωπος λοιπόν «αυτάπατος» θα ήταν εκείνος που ζει στην αυταπάτη, που είναι αποτέλεσμα αυταπάτης. Επειδή όμως τα μορφολογικά όρια των λέξεων (οπτικά και ακουστικά) κάνουν παιχνίδια με τις σημασίες, ποιος μου λέει ότι το κατασκεύασμά μας «αυτάπατος» δεν θα είχε ως τελευταίο συνθετικό του το «πάτος» με προηγούμενο ένα «α» στερητικό και πρώτο συνθετικό το «αυτός»; Και ότι τότε δεν θα σήμαινε «εκείνον που από μόνος του δεν έχει πάτο»; Η διάθεση για συνειρμούς και χιούμορ – γιατί περί αυτού πρόκειται – οδηγεί σε πολλά ευτράπελα μονοπάτια που δυστυχώς μόνο αστεία δεν είναι, σύμφωνα με τη μίζερη πραγματικότητα που ζούμε. Άλλωστε, ο σύγχρονος αυτάπατος πάει γάντι με το παρόν ελληνικό κράτος, τις δονκιχωτικές σκιαμαχίες και το απύθμενο θράσος (να εδώ πάλι «ο πάτος» που απουσιάζει…) να θεωρείς τον εαυτό σου ηθικό σε πλεονεκτήματα και τους άλλους ανήθικους. Χωρίς ίχνος χιούμορ.