Σημερινό μου άρθρο στην εφημερίδα “Πατρίς”
Ψηφίστηκε πρόσφατα και στη χώρα μας η διάταξη περί αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Η υιοθεσία δεν επιτρέπεται ακόμα. Να εκφράσω και εγώ την άποψή μου στη γενικότερη συζήτηση. Θέλω να αποφύγω τα επιχειρήματα ηθικής, ως ορθά και λανθασμένα συγχρόνως για το αγώνισμα της θεωρητικής τεκμηρίωσης. Μπορούν λοιπόν ή πρέπει τα ομόφυλα ζευγάρια να μεγαλώνουν ανήλικα παιδιά; Το ζήτημα για μένα είναι κατά πόσον είμαστε ως κράτος μεθοδικοί και όχι απλά πολιτικά ορθοί τακτοποιητές προβλημάτων. Το επόμενο βήμα είναι εύκολο, το μεθεπόμενο είναι το δύσκολο.
Τι είναι η αναδοχή; Είναι μία προσφορά του κοινωνικού κράτους και είναι συνήθως προσωρινή μέχρι να επιστρέψει το παιδί -εάν καταστεί δυνατόν- στους φυσικούς του γονείς, οι οποίοι μάλιστα πρέπει να συνεργάζονται με τους αναδόχους. Οι ανάδοχοι γονείς πρέπει να τηρούν ορισμένες αυστηρές προϋποθέσεις και μπορεί κατά περίπτωσιν να τυγχάνουν οικονομικής ενίσχυσης για να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Αντίθετα, η υιοθεσία είναι αμετάκλητη και το παιδί καθίσταται μόνιμο μέλος της οικογένειας που το υιοθετεί. Οι υιοθετούντες γονείς δεν διαφέρουν νομικά από τους φυσικούς γονείς.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα, στο όνομα των οποίων ομνύουν οι υποστηρικτές της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια (και αργότερα ίσως της υιοθεσίας) συρρικνώνονται πάντως σε ατομικά δικαιώματα. Θεωρώ ότι δεν απέχουν πολύ από τον ατομισμό. Για μένα, εάν για την καθολικότητα των ατομικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να γίνει καμία εξαίρεση αποδεκτή, αφού όλοι οι άνθρωποι πρέπει να τα απολαμβάνουν απαράλλακτα ως νομική δυνατότητα, για την κοινωνική τους προβολή και ιεράρχηση δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αναζητούμε άραγε καιρούς συλλογικότητας (όχι συλλογικοτήτων) ή ζούμε σε εποχές ατομικότητας;
Η συνέχεια ΕΔΩ
