[…]
Μαζί μ’ εκείνη τη γιαγιά βλέπω να αποχαιρετάμε και ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως ας πούμε το ζυμωτό ψωμί, που ξαγρυπνούσε να φτιάξει και να ψήσει στον ξυλόφουρνο του σπιτιού, τα εργόχειρα (ναι ναι, εκείνα τα σεμεδάκια που κοροϊδεύουμε πια, όταν θυμόμαστε πώς κάλυπταν σημαντικό μέρος της τηλεοπτικής οθόνης) κι ένα βουνό από έθιμα, που στη δική μου μνήμη συνδέονται άρρηκτα τα περισσότερα με την εκκλησία. Για να μην μιλήσω για το ξεμάτιασμα και με πάρετε με τις πέτρες.
Κι ενώ χαίρομαι στ’ αλήθεια που ο κόσμος προχωράει κι εμείς μαζί του, στη σκέψη πως σε δέκα-είκοσι χρόνια από τώρα, αυτές τις καλοσυνάτες γιαγιούλες με την καμπούρα απ’ τον φόβο του Θεού και το κουβάλημα μιας ζωής θα τις βλέπω μόνο στα stand με τα τουριστικά, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μαζί κι έναν φόβο μήπως τις αφήσαμε να φύγουν χωρίς ποτέ να τους πούμε πόσα πολλά τους χρωστάει η σημερινή Ελλάδα.
Το πλήρες άρθρο ΕΔΩ
