[Χιλιοειπωμένο αλλά και χιλιοξεχασμένο].
Ως γνωστόν, έτσι απάντησαν, μεταξύ άλλων, οι ισχυροί και κυνικοί Αθηναίοι στους Μηλίους, όταν αυτοί επικαλέστηκαν το δίκαιο (416 π.Χ.):
«Kαι οι δύο γνωρίζουμε ότι κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων, το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία μόνο μεταξύ ίσων, όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του».
Το ξαναθυμίζω, όταν ακούω αυτές τις φοβισμένες, αν και όχι κάθιδρες, εκθέσεις ιδεών (στις οποίες επιδίδεται η πολιτική μας ηγεσία) περί της υποχρέωσης της Τουρκίας να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο. Ο καθένας απλώνει το χέρι του μέχρι εκεί που φτάνει. Ποια Novartis, ποιο σκάνδαλο, ποιες μίζες; Εδώ, το διαχρονικότερο και απεχθέστερο των σκανδάλων είναι η διαχρονική κοινωνική και διακομματική συναίνεση, ώστε να εξακολουθεί να έχει η χώρα -μετά τη λεγόμενη μεταπολίτευση- τέτοια πανάθλια οικονομικά χάλια. Στην οικονομία φαίνεται η πατριωτική υποκρισία. Πιο οικτρή ομολογία αδυναμίας από τον μικρότερο των Μικρών Μήτσων δεν υπάρχει. Τι υπερασπιζόμαστε, τελικά, ως χώρα; Ανησυχώ.
