⇒ Διδακτικό και δυστυχώς πολύ, μα πολύ επίκαιρο. Αντιγράφω, η υπογράμμιση δική μου:
Στο παρατιθέμενο από τον Πλούταρχο ανέκδοτο ο Αλκιβιάδης επιδιώκει να αποπροσανατολίσει τους Αθηναίους από άλλα επιλήψιμα φερσίματα του, χρησιμοποιώντας όχι «θετικά», αλλά «αρνητικά» μέσα, κόβοντας δηλ. την ουρά του μεγάλου, ωραίου και ακριβού σκύλου του. Και το επιτυγχάνει διότι, όπως αναφέρεται στο ανέκδοτο, όλοι οι Αθηναίοι ασχολούνται με τον κολοβό σκύλο (πράγμα που υποδηλώνει την γνωστή και αλλού αγάπη των Αθηναίων προς τα συμπαθή τετράποδα). Το ανέκδοτο πιθανώς πλάσθηκε – όπως και άλλα για τον Αλκιβιάδη – στα τέλη του 5ου ή στις αρχές του 4ου αι. π.Χ. από την πολιτική – εχθρική προς την ριζοσπαστική δημοκρατία – λιβελλογραφία. Το (διαχρονικό) νόημά του είναι ότι ένας πολιτικός μπορεί να αποπροσανατολίσει και με αρνητικούς τρόπους, αρκεί να ξέρει ότι η κοινωνία τον συγχωρεί ή τον ανέχεται ή αδιαφορεί για τις προσωπικές του αδυναμίες, επειδή τον χρειάζεται και κατά τα άλλα την εκφράζει. Παρόμοια παραδείγματα δεν λείπουν, ως γνωστόν, στην σημερινή «ευδαιμονιστική» εποχή.
«Ό Αλκιβιάδης είχε ένα σκύλο θαυμαστό για το μέγεθος και την ομορφιά του, τον όποιο είχε αγοράσει για εβδομήντα μνες. Αυτού του σκύλου την ουρά, αν και ήταν πάρα πολύ όμορφη, ο Αλκιβιάδης την έκοψε. Όταν οι φίλοι του τον επέπληξαν λέγοντας ότι όλοι είναι πολύ οργισμένοι γι’ αυτό πού εκανε στο σκυλί και τον βρίζουν, ο Αλκιβιάδης γέλασε και είπε: «Αυτό θέλω. θέλω οι Αθηναίοι να τα λεν αυτά, για να μην πουν τίποτε άλλο χειρότερο για μένα».
Πηγή: Ι. Σ. Τουλουμάκος, Τρόποι ζωής και χιούμορ των αρχαίων Ελλήνων, εκδόσεις Ζήτρος, σσ. 174-5
