Άντε τώρα να κατανοήσεις -είναι άραγε ανάγκη;- σύμφωνα με το νομοσχέδιο για τις Δομές Εκπαίδευσης, γιατί οι εκπαιδευτικοί που αξιολογούν μαθητές και στελέχη εκπαίδευσης (λέγε Διευθυντές σχολείων) οι ίδιοι δεν θα αξιολογούνται. Μας το είπε όμως ο υπουργός. Είναι οι εκπαιδευτικοί της τάξης! Προφανώς, ξαναλέω τότε εγώ, οι άλλοι είμαστε οι της … αταξίας.
Μια χαρά. Και εδώ το «ή εμείς ή αυτοί». Αλλά ούτε αυτό είναι σωστό. Σε μια μικρή ταξούλα μπαίνει και ο κάθε Διευθυντής. Μπαίνει σε τάξη κατά το ποσοστόν που του αναλογεί, κατά τα χρόνια υπηρεσίας του και κατά το μαθητικό δυναμικό του σχολείου του. Έτσι, η αφεντιά μου -με την υπουργική λογική- αξίζει να μην αξιολογηθεί κατά τρεις ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες λιγότερο, αφού ως Διευθυντής κάνω τρεις ώρες μάθημα! Όσο να ’ναι, μια μικρή τάξη την έχω.
Νιώθω όμως ριγμένος. Πώς ζηλεύω τους συναδέλφους Διευθυντές που διδάσκουν μέχρι και δέκα ώρες! Μισή και κάτι αξιολόγηση αναλογικά τους αξίζει. Είτε έτσι είτε αλλιώς δεν πρέπει να ανησυχώ, αφού από τετραετίας υπάρχω και με τη βούλα των αρχηγών μας θερμός θιασώτης «της εφαρμογής του αντιδραστικού μέτρου της «αξιολόγησης-απόλυσης». Επιτέλους τα βρήκαμε. Τα άλλα, τα άξια λόγου, τι σχέση να έχουν με την αξιολόγηση;
