Το νέο Ανατολικό Ζήτημα και η εξάρτησή μας

Το νέο Ανατολικό Ζήτημα ξεδιπλώνεται με όλη του την ένταση ενώπιον της Ευρώπης. Τα ολόφρεσκα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τη νεοοθωμανική Τουρκία είναι μεν στα λόγια καλύτερα από πριν αλλά στην πράξη χειρότερα. Ο Τούρκος, που μπορεί να συνεχίζει ανενόχλητος τα πικνίκ, δεν απειλεί μόνον εμάς. Ούτε η κυβέρνηση μπορεί να δικαιολογεί, ούτε η αντιπολίτευση να κατηγορεί. Διαχρονικά, εγκλωβίζουμε τη στρατηγική μας ατολμία μεταξύ πολιτικών συμμαχιών και οικονομικής ανάγκης. Σκληρή αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη δεν είναι ένα ομόσπονδο κράτος που διαμορφώνει κοινή εξωτερική πολιτική αλλά μια γερμανοκρατούμενη Ένωση με κυνικά συμφέροντα. Και αυτό ισχύει για όλους, μηδέ ημών εξαιρουμένων – το γνωρίζουμε. Από τη μια θα καλοδεχόμαστε συνεχώς τα φανταστικομμύρια των διαφόρων Ταμείων και από την άλλη θα ξοδεύουμε εξ ανάγκης σε νέα οπλικά συστήματα, κρατώντας τις ένοπλες δυνάμεις διαρκώς σε ετοιμότητα. Ισοζύγιο τζίφος. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος μετάθεσης εθνικών προβλημάτων που αχρηστεύει την όποια πρόθεση για δικαίωμα βέτο. Αυτό είναι που δεν μπορούν να «κατανοήσουν» περισπούδαστοι αναλυτές, περιφερόμενοι μεταξύ ενός «θα δούμε» και «πόλεμο θα κάνουμε;». Κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με αυτή την κατάσταση εξάρτησης.

Το πρωί, στο τηλεμάθημα της Ιστορίας του νεότερου και του σύγχρονου κόσμου της Γ’ Λυκείου μιλήσαμε για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας κατά τον 19^ο αιώνα και για το κίνημα στου Γουδή. Κοινή συνισταμένη των μεγάλων εκείνων προσπαθειών, τόσο του Τρικούπη όσο και του Βενιζέλου, ήταν μεταξύ άλλων και η αναδιοργάνωση του στρατού και του στόλου. Εκσυγχρονισμός δια της ισχύος. Έτσι μπόρεσε η Ελλάδα να μεταμορφωθεί στη φοβερή πεντηκονταετία 1897-1947. Οι παραλληλισμοί αναπόφευκτοι. Σήμερα που η απειλή από τον Τούρκο είναι αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα δεν αρκούν πλέον οι πολυδιαφημιζόμενες πολιτικές συμμαχίες αλλά ούτε και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Συμπέρασμα: Εάν έχεις στρατιωτική αποτρεπτική δύναμη μπορείς να κοιμάσαι σχετικά ήσυχος. Χρειαζόμαστε ένα διαφανές και ανταποδοτικό Ταμείο Εθνικής Άμυνας τώρα, σε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο ανάπτυξης της ασυγχώρητα παραμελημένης εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας ως όχημα και για την οικονομική ανάκαμψη. Είναι θέμα ψυχρής λογικής για μια αναγκαία προετοιμασία. Δεν θα πάμε να βρούμε τα ζόρικα, αυτά είναι που θα μας κτυπήσουν μεγαλοπρεπώς απρόσκλητα την ξεκλείδωτη πόρτα.